Lokaal Engels

De menigte was de gang net uit en Lucas liet deze deur dan ook openstaan ook wanneer hij binnenkwam. "Alright", begon Lucas in het Engels, "neem je pocket Shakepeare in je handen -- zonder penisgrappen alsjeblieft -- en we beginnen met het ophalen van voor de vakantie. Alfie, voor de hele klas graag." Hij plaatste zich achter zijn bureau en nam zijn eigen mini Hamlet voor zich.

Alfie stopte met zijn verhaal en het verdere geroezemoes stopte tegelijkertijd. Hij begon met een "Uhm", waar tenminste twee zuchten van anderen mee gepaard gingen, en volgde het op met een samenvatting die zo van SparkNotes af komen kon.

Noa was zich niet eens aan het haasten. Hij was zonder tas gekomen, met alleen de Penguins Classic tussen wijs- en middelvinger, waarvan dat laatste de diepere betekenis was van zijn acties. Analyseer dat maar, meneer Hayward.
"Mijn excuses, meneer Hayward."
Hij probeerde de grijns niet eens te verbergen. Hij schoof zijn wijsvinger wat meer naar links en achter het boek vandaan kwam een briefje waarop stond, 'geoorloofd te laat'. Op een school met kamers voor mensen die van ver kwamen had het hele idee van vroegmelden sowieso al niet veel effect, maar nog niet veel mensen leken dat door te hebben. De reden waarom hij te laat was, was omdat nog wat te bespreken had met het zusje van een en dezelfde gozer die nu voor hem stond, en met bespreken bedoelt hij dat er geen woord aan te pas kwam, afgezien van wat geluidjes, en met deze hele handeling bedoelt hij, eveneens, fuck you.

Lucas sluit zijn ogen in irritatie. "Je weet waar je je excuses kunt stoppen", zegt hij en neemt het briefje aan. "Alfie was bij het stuk waar hij erop ingaat dat de hoofdpersoon, tiener zijnde, zijn leven als een tragedie ziet en weet dat hij sterven zal. Ga zitten en ga verder waar hij is opgehouden."

Alfie kende Noa, alright. Iedereen was bekend met Noa. Niemand ging echt met hem om, maar iedereen wist wel over hem, immers is hij hier het langst van hen allemaal. Gedeporteerd naar een kostschool omdat hij met een meisje in bed lag, gedeporteerd hierheen nadat hij daar met een jongen in bed lag, is het verhaal. Hier zou de magie hem afleiden, die hij meer kan beïnvloeden dan de rest, en is dan ook in praktijkvakken nummer één. Anderen vinden hem raar, of theateraal, maar Alfie vindt niet zoveel van hem. Hij had zich eens afgetrokken bij de gedachte aan Noa bovenop hem, maar daar was het bijgebleven. Noa had mooie ogen en een Led Zeppelin-maar-dan-jonger stem, etcetera ad infinitum. En hij bleef een plaatje. Maar van een plaatje kun je niet houden.
Alfie ging zitten.

Noa grijnsde niet gemeend. "Hamlet", begon hij en emuleerde Alfie's zeg over het stuk. Hij brabbelde door over hoe Hamlet een simplistische tiener was en zichzelf daarom ook zag als de held van een tragedie, en wist dat hij zou sterven. Hij identificeert als iemand die sterven zal, maar hij wilt niet sterven -- hij zag die curve van het lot dichterbij komen en hij wilt niet slachtoffer ervan worden. Hij wilt daarom het zo lang mogelijk uitstellen, en aangezien een held enkel kan sterven wanneer justitie is voortgezet, en ook de slechterik is afgemaakt. Nu snapt hij, aan het eind van het verhaal, dat hij sterven moet, en loopt met ogen open in de val, die hij doorziet, en accepteert. Dit is hoe hij weet dat hij sterft en hoe hij heeft gekozen te sterven.
"En tot daar", zei hij. Hij had het boek zelf gelezen en dat was duidelijk; Shakespeare was een goede afleiding en extra teenage Alex Turner mojo.

James glimlachte. Noa was erger dan een clown.

Anthony keek ongeïnteresseerd op. Hij had daar ook op kunnen komen, dacht hij. Als hij het stuk gelezen had.

Lucas snoof. "Ga zitten", commandeerde hij. "Popcorn goes to... James." Zelf nam hij nu ook plaats in zijn draaistoel.