Lokaal Engels

Lukas territorium. Hij heeft een smartboard waarop hij Kindles op zou kunnen bespreken, en op zijn desk staat een ironische schedel van kunststof. Daarnaast staan aan elk kant twee cupboards gevuld met klassiekers, essays, fictiewerken, wie weet wat nog meer. Hij heeft uitkijkt vanaf het bureau op drie rijen van elk twee schoolbanken in één.

Nikolas was zijn mobiel kwijtgeraakt en had hem zojuist in zijn broekzak gevonden, toen hij er bijna op ging zitten. Hij klapte hem open en werd een goedemorgen geweest met een Blake tier bericht over nieuw vlees. Hij fronste. Alsof hij dit wou zien, ranzig gewoon.

Matthew begroette hem met een exclamatie van zijn naam en een tik op zijn kop. Zijn oog viel op Nikolas' schermpje. Hij fronste en glimlachte tegelijkertijd. "Serieus?" bracht hij uit.

"Nee -- ugh. Ik was m'n mobiel kwijt. Ik zie hem nu voor het eerst", zei Nikolas met een zucht, "en doe niet alsof jij er niet eens naar gekeken hebt. Hij is ook naar jou geCCt." Hij klapte zijn mobiel dicht. "Dus, wie is deze mysterieuze anoniem? En begin niet over het complot van de drop-out." Hij rolde zijn ogen.

Matthew's gezicht vertrok naar iets semi-enthousiasts. "Ik ben erachter gekomen dat die drop-out Emily's broer is, trouwens", zei hij en schoof aan bij Nikolas, wat vanzelfsprekend leek. Ze waren goede vrienden tot het punt dat 'vrienden' het niet echt meer beschrijven kon: ze waren immers altijd eerlijk en het was allemaal vanzelfsprekend dat ze met elkaar optrokken, het was niet echt te belabelen -- zelfs nu hij en Emily wat hadden. Eerst was Nikolas er kribbig over geweest, maar had na niet eens een week ingezien dat Matthew en Emily iets beters hadden dan zijn eenzijdige crush op Emily. "Hij zit erg in over de dood van z'n moeder. Emily weet niet wat ze doen moet."

Nikolas kreeg nog altijd vlinders en dan weer een slachtpartij ervan in zijn buik telkens als hij die naam hoort. Hij twijfelde echter niet. "Wat dacht ze van hem naar school sturen", begon hij ietwat harsh, "hij verpest alleen zijn eigen toekomst zo. Denkt hij werkelijk dat ook maar enig bloedverwant dat zou willen?" Nikolas snapte ook wel dat hoe je iets ziet verschilt per mens en dat hij er nooit mee heeft gezeten dat zijn moeder een sterfgeval is geweest wilt niet zeggen dat anderen er niet meer kunnen zitten. Maar niet te lang, dacht hij. Da's niet gezond.

Matthew forceerde een halflachje. "Nikolas", beet hij toe.

"Hmpfh", bracht hij uit ter verontschuldiging, en daarmee moest hij het maar mee doen, waar hij waarschijnlijk nog genoeg uit kon halen ook. Hij zakte onderuit in zijn stoel. Hij had geen zin in Shakespeare.

Achter Paco plaatste Blake zich en tikte hem aan. "Dus, die foto van gistermiddag", zei hij met een grimas.

Paco draaide zich om. Hij was de enige geweest dit jaar dit Blake in vertrouwen had genomen, en dat had hij zelf ook wel door, en ook waarom. Hij was een beetje een push-over en hield zich stil. Hij was niet dom genoeg om te vragen of Blake het had verstuurd, want Blake dat soort dingen dan net niet. Hij hield van het verbale werk en werken met mensen die hem ook werkelijk konden luchten. Daar viel Paco onder.
"Ga je erop af?" zei Paco, niet per se geïnteresseerd.

Blake lachte. "Als ik dat zou willen, moet ik opschieten", zei hij. "Pap zit erover na te denken me te binden aan een of andere high tech girl." Eentje die waarschijnlijk close is met de slet van de school en achter haar rug haar belachelijk maakt, dacht Blake. Met haar haar los, maar met toch een accessoire erin. Hij zag het al helemaal voor zich en vond het helemaal niets. Hij leunde achterover en haalde zijn armen naar achter zijn hoofd. Hij wist wie de foto verstuurd had: het zou Lauren zijn geweest. Hij was het zelf immers niet geweest, en wie anders was er zo laag?

De foto had Daemon verkeerd getreft. Hij was aan het afrukken en dacht dat hij werd gebeld en was in de stress geschoten, maar zodra hij een meisje met inkijk zag verschijnen besloot hij geïrriteerd door te gaan. Nu ze het erover leken te hebben, kwam het allemaal weer op bij Damien. Whatever, het is niet alsof hij dit 'nieuwe vlees' zelf ooit zou zien. En zo wel, kon hij prima z'n mond houden. Hij had eens afgerukt aan de gedachte van een gozer uit de muziekshop, onder invloed van ketamine en alcohol, en dat had hij ook verzwegen voor 'm. Werkte prima. Zoiets zeg je sowieso mensen toch niet.
Daemon plaatste zich niet helemaal achteraan, waar sowieso niemand ging zitten. Hij nam de een na laatste seat in de vierde rij, bij het raam, waar hij uit begon te staren.

Chuck schoof aan met geluid en al. "Schandalig lekkerding", zei hij en stak zijn mobiel richting Daemon op. Hij wist dat Daemon dat ook dacht. Het nieuwe vlees was dan ook niet overhyped.

Daemon duwde zijn mobiel weg. "Doe weg, idioot", blafte hij hem toe. Hij keerde zich weer om. Hij had geen zin in de enige gozer die hem kon luchten op het Ashbury. Zelfs al waren ze vrienden, hij was liever alleen.

Nathan kwam binnen en had zich bijna naast Blake geplaatst uit alle verwarring over waar de ophef over ging, wat hij dus mooi niet wist. Hij kon waarschijnlijk nog een verklaring verwachten van één van z'n maatjes, maar die waren er allen niet. Hij plaatste zich dan maar voor Paco. Paco en Blake zaten altijd achter elkaar, nooit naast elkaar, en ze wouden ook niemand naast zich hebben, leek het. Ze waren net zo vreemd als meisjes, had Nathan altijd gevonden.

Darren schoof aan naast zijn Nathan, waarvan hij hem in de laatste 24 uur alleen slapend had aangetroffen. "What's up", bracht hij uit, zonder enige extra expressie. Hij haalde Hamlet uit zijn tas.

"Dat is", begon Nathan, "precies wat ik me afvraag." Hij keek theateraal om zich heen. "Waar heeft iedereen het over? Iets met mobieltjes?"

Drama gebeurde nauwelijks op het Ashbury -- de grootste schande was hoe Kenny stopte opeens naar school te gaan, maar Nathan en hij hebben nog genoeg contact met hem, dus echt drama is het niet eens. "Misschien moet je toch echt meegaan en een cell kopen, Nathan", merkte Darren op met een zucht. Hij opende Hamlet en bekeek waar ze waren gebleven.

Anthony nam plaats links achterin en nam de twee jongens voor hem nauwelijks op. Hij pakte Hamlet uit zijn tas en begon dan maar te lezen, het vastgrijpend met één hand en de ander over zijn stoel heen.

Alfie arriveerde ook en nam plaats in het midden, naast een of andere gozer met piercings die eruit zag alsof zijn MBTI eindigde op een P. Van prima, dacht Alfie. Hij bracht Hamlet uit zijn tas. Hij had ook Twenty Boy Summer kunnen lezen over de break, maar hij had hiervoor gekozen, zodat hij geen huiswerk had wat Engels betreft de volgende maanden. De jongen met piercings vroeg hem naar de inhoud van wat ze voor de break ook alweer hadden gelezen. Zonder enige irritatie legde Alfie de huidige akte uit.

Hero nam plaats achter Alfie en wou hem aantikken om met hem te praten, maar besloot toch van niet, aangezien hij graag liet zien dat hij best kon wachten. Immers was dat Alfie's deal geweest met hem, of zo kwam het tenminste over: hij was erg opdringerig. Dat had hij zelf ook wel door. Hij kon rustig zijn en dat liet hij nu merken, hopelijk.

James plaatste zich net voor de bel ging ergo net op tijd naast Blake. Hij opende Hamlet, wat hij vorig jaar al gelezen had. Dit jaar moest hij immers overdoen. Wie weet waarom, teveel gemiste uren. En daarom was hij nu op tijd. Hij was van plan deze week vervroegd weekend te nemen, immers had hij dat Katie beloofd. En Katie was lief voor 'm. Hij kon net zo goed wat terug doen.

Blake keek geïnteresseerd op. "En?" mompelde hij. "Voor je het vraagt, ik was het niet. Ik ken dat wicht niet eens." Hij lachte. "Ik heb al een vermoeden wie erachter zit, though."

James had geen tijd voor frenchmen, vond hij, maar reageerde toch. Hij nam lucht binnen en zei toen, "Hmm -- ze lijkt me te jong om foto's van d'r te laten distribueren." Blake maakte een fout als hij dacht dat James net zoals hij was. Hij zat misschien graag achter de meisjes aan, en ja het was een egoïstisch spelletje, maar hij liet ze in hun waarde en nam enkel meisjes die het ook als een spelletje zagen. Alhoewel, met Katie was dat niet meer zeker. Van beide kanten. James wou niets met d'r of zo, maar soms kon ze wel heel leuk uit de hoek komen, wat hij dan niet verwachtte. Natuurlijk kon er niets van komen, want hij had gelogen met zijn leeftijd, en zij waarschijnlijk ook, want zolang het een spelletje blijft maakt dat het alleen leuker.

Blake rolde z'n ogen, zonder weer terug te kijken naar James. "Ze vraagt er toch zelf om? Ze gaat toch zelf zo zitten? Sowieso is dat ding te laag, evenals haar IQ. Ik ga kijken of Lauren me een gunst kan doen."