Muziekruimte

Courtney hijgde nog van het rennen terwijl ze haar hand uitstrekte naar de deurknop en de deur open gooide. "Sorry, ik-" Haar ogen werden groot wanneer ze zag dat alleen Scout binnen zat. "Hey, waar is Emily?" zei Courtney, haast alweer bijgekomen van het rennen, en legde haar bas neer tegen de muur, waarna ze knielde om de hoes open te zippen terwijl ze Scout verlangend aankeek.

Scout keek op van haar drumstel die weer eens perfect kleurde bij haar haar, vond ze zelf. Ze glimlachte voorzichtig. "Geen idee", zei ze met grote ogen en toch inhoudend. "Trouwens, je had je niet hoeven haasten, het zevende uur is nog geen eens begonnen." De bel ging. "Ah, waar blijft Emily!" Ze rolde haar ogen, lachte en stond op. "Hulp nodig bij het stemmen?" vroeg Scout terwijl ze in de deuropening leunde.

Courtney haalde een wenkbrauw op en glimlachte speels wanneer ze haar zwarte Squier Vintage Modified Jaguar tevoorschijn haalde. "Hoelang heb je precies hier moeten wachten op ons dat je al zo verveeld bent dat je me wilt helpen met stemmen?" zei ze en gooide hem over haar schouder. Het gewicht voelde goed op haar bovenlichaam en ze kon zich weer herinneren hoe velen zeiden dat ze voor de gitaar had moeten kiezen en niet voor de bas, waarvoor ze vanbinnen hen bespotte. Ze streek haar duim subtiel over het gladde materiaal.

Scout's glimlach veranderde in een kronkelige lijn. "Ghehe, een uur", gaf ze toe en zuchtte, waarna ze haar handen rustte op de donkerrode, fluwele bank in het midden van de kamer en zette haar achterste half op de leuning dichtbij haar. "In je eentje drummen is weinig aan, meis. Ik ben al helemaal uitgespeeld." Ze keek melodramatisch naar haar vriendin.

Courtney lachte kort en geluidloos. "Kan ik begrijpen, zeker op dat oude ding." Ze wees met haar duim naar de Yamaha Custom Tour, maar draaide zich weer naar Scout. "Heb je al gekeken naar welk nummer we vandaag proberen te spelen? Bowling For Soup of zo? Ik bedoel, het is niet alsof we iemand hebben die de keyboard bespelen kan, wat we wel nodig hebben als we willen meedoen aan de Battle Of The Band over een maand..." kreunde ze en helde naar het plafond.

Scout liet ook haar hoofd in haar schouders vallen en leunde meer naar achter. "Mehhh, je hebt gelijk." Ze haalde haar hoofd weer naar boven. "Zullen we weer pamfletten ophangen?" Het kon immers zijn dan onze ster keyboardspeler gewoon ziek was die keren dat ze het al hadden geprobeerd.

Courtney zuchte en leunde over de lege hoes van haar basgitaar tegen de muur nadat ze de band van de basgitaar over haar hoofd had getrokken. Haar andere hand gleed naar de kop en frummelde aan de stemmechanieken. "Ik werd bij de laatste pamfletten-actie benaderd door Kinborough die vertelde dat het wel goed was zo en dat we er gelazer mee zouden krijgen als we verder gingen." Ze haalde haar hoofd op en grijnsde zoals alleen zij dat deed, ondeugend, zelfs een beetje duivels, maar speels. "Pamfletten trekken ook niemand aan, Ashton. Maar ik heb een plan!" Door haar jeugd door te brengen met een opa en zijn goocheltrucjes, leek het wel alsof een plectrum uit niets materialiseerde in haar hand. Ze kwam van de muur af.

Scout draaide haar hoofd vlugjes weer naar Courtney toe en riep, "Zeg, zeg!" Een brede lach verscheen op haar gezicht en zoals altijd straalde haar ogen mee.

Courtney grijns bleef op haar gezicht. "Een concert! Een live-concert! In de hal, in de aula? Buiten, misschien, voor de school, iets waar mensen gelijk hun blik op richten, iets wat hen overvalt!" Ze liet een geluid horen van haar pas gestemde basgitaar, en het klonk niet slecht, maar het was geen Hendrix Experience. "Dat gaan we doen! Dan hebben we de aandacht van onze keyboardist, we hoeven het alleen te schreeuwen!" Ze zette haar linkervoet op de bank en boog naar achter.

Scout keek op en spreidde haar handen, stokjes in elk. "Oh, oh, zo van: 'Iedereen, bedankt voor jullie komst! We hadden het nooit zonder jullie gered, zonder jullie steun! En als jullie nog een goede keyboard speelster weten, geef een gil!'" Ze nam haar stokjes tussen haar vingers en spon ze eromheen.

Emily hijgde terwijl ze haar weg naar de muziekruimte maakte. Was ze te laat? Was ze te laat? Ze kon niet snellen, dacht ze en vond de deurknop al binnen bereik. Ze strekte haar arm uit en greep hem vast, waarmee ze de deur openmaakte. Ze kon het niet helpen om even zich vast te houden eraan terwijl ze de twee andere meisjes al daar zag staan. "Sorry..." begon ze hijgend, "sorry, ik... ik..." Ze greep met haar andere hand naar haar shirt, ze kreeg haast geen lucht, al had dit rennen haar wel warmer gemaakt dan de hele dag in deze kou te lopen. Of ze het vaker ging doen wist ze nog niet, maar dat was ook niet relevant op dit moment. "Ik moest even... en... Lucas..." Schaamteloos was ze eigenlijk ergens wel, dus.

De blikken van Courtney en Scout wendde eerst af naar hun beste vriendin, maar ontmoette elkaar daarna haast meteen weer. Courtney's grijns kwam weer tevoorschijn. "Oh, maar nu snappen we het!" plaagde Courtney en ze liep naar Emily waar ze een arm om het fragiele meisje heen sloeg, een meisje wat in landen als Japan waarschijnlijk als moé bekend zou staan. Courtney's ene scherpere hoektand liet zich zien nu ze haar mondhoeken omhoog had en ze had er op zich niets veel tegen. Ze hield haar bas uit de weg zodat ze volledig op Emily kon leunen. "...Lucasholic."

Emily schrok op en haar grote rode ogen glinsterden even in een lichtval die de muziekruimte binnenviel. Ze keek van de grond naar haar beste vriendin die net boven haar linkerschouder zweefde en een gewicht op haar rug en andere schouder verspreidde. "Ah?" liet ze horen en knipperde wanneer een kleine blush op haar jukbeenderen verscheen.

Scout keek op en giechelde. Ze nam haar stokjes in haar linkerhand en met haar rechterhand wuifde ze nonchalant naar haar roodharige vriendin. "Ze plaagt je maar, Em." Ze knipoogde en kwam aan de andere kant van haar staan waarbij ze haar hals op haar schouder legde met haar handen om haar sleutelbeen en haar bovenarm. Ze vervormde haar stem naar iets bespottends en zei tegen Courtney, "Die jeugd is zo vroeg verliefd! Ik weet nog toen ik verliefd was, Gertrude! Henkie en ik waren toen doldwaas!"

Courtney grijnsde breed, maar speelde mee in hetzelfde stemmetje. Ze liet haar hand 'lopen' naar het uiteinde van de schouder van Emily en leunde nu met haar elleboog erop, waarbij ze haar andere hand omhoog hield. "Het hele dorp had het erover, Bernadette! Je was een waar schandaal!"

Emily bleef eerst stil maar toen begon ze te lachen. Te giechelen, misschien, maar het was toch meer lachen. Haar mondhoeken gingen automatisch omhoog en ze probeerde het ook niet te verbergen. Dat was iets wat misschien het meest spontaan was aan Emily, haar lach. Het enige spontane misschien. Ze bracht haar linkerhand naar haar gezicht en wreef onder haar oog, net boven haar wang. "Moeten we niet gaan oefenen?" stelde ze voor.

Courtney's grijns veranderde in een glimlachje die maar half verscheen op haar gezicht en nog net geen tanden ontblootte. "Wat dacht je van wat I'm Not Okay?" zei ze en keek behoorlijk sensueel in haar ogen. Puur voor de grap, natuurlijk. Het was grappiger voor Courtney en Scout want zij hadden als dit als inside joke: Emily-Paige had nooit door wanneer iemand met haar zat te flirten of naar haar zat te kijken in een manier die zei dat hij/zij meer wilde dan, nou, kijken. Natuurlijk helpen ze haar altijd en zouden ze niet zo'n kinderachtig grapje moeten hebben onder elkaar, maar al zou Emily het weten zou ze het niet begrijpen.

Emily's glimlach kwam weer tevoorschijn en haar tanden ontblootte zich alsof ze in een typische shoujo zat. Ze keek hoopvol naar Courtney en klonk als een klein kind wat net een plakje worst kreeg van de slager wanneer ze riep, "O-oké! Dat is oké." Ze liep uit de grip van haar vriendinnen en haastte zich naar de versterker, waar ze haar eigen 3-Color Sunburst Fender Stratocaster uit haar hoes haalde en gelijk inplugde. Ze hadden al drie dagen geen My Chem gespeeld en nu speelden ze weleens waar geen Danger Days, haar favoriete album, maar dat kwam omdat er teveel keyboard nummers op zaten en sowieso kenden ze die nummer nog niet zo lang, maar dat maakte Emily ook niks uit. Ze was al blij genoeg dat er aan haar werd gedacht.

Courtney keek even op van het, oké, kleine verschil in de houding van het roodharige meisje, maar ze haalde haar schouders op en kon het niet helpen om een halflachje te laten zien. Ze wou dat ze altijd zo zouden blijven, met z'n drieën, zo weinig mogelijk tijd aan school besteden en zoveel mogelijk aan muziek. Courtney had nooit gedacht aan dat ze uit elkaar zouden gaan, als in dat ieder een vriendje kreeg en opeens een stomme baan zocht op kantoor of whatever, dat realiseerde ze nu ook nog niet, maar dit was wel de eerste keer dat het haar werd voorgelegd door haarzelf. Nee, ze konden niet uit elkaar gaan, zei ze zichzelf en schudde haar hoofd kort en onopvallend. Het is gewoon niet mogelijk. Sowieso, als ze vriendjes kregen... nee, dan kregen zij alleen vriendjes...

Scout grijnsde naar haar ambitieuze vriendin. Zelf had ze het niet zo met die 'emoband', zoals ze het liever belabelde, maar als Em er gelukkig van werd, waarom ook niet. Ze merkte toen op in haar ooghoek dat Courtney voor zich uit zag staren alsof ze diep in gedachten was. "Court?" begon Scout met haar hoge stem. Ze was overtuigt dat dit niet normaal gedrag was, niets ernstig, nee dat leek het ook weer niet, maar er was iets aan de hand en als een echte vriendin zou Scout er voor haar vriendin zijn.

Courtney schrok kort op en lachte een beetje nerveus, maar herstelde zich snel genoeg. Ze haalde beide handen op en haar basgitaar bewoog mee met de band die iets meer ruimte kreeg. "Niks aan de hand! Niks aan de hand! Ik droomde maar wat!" Ze lachte nu wat natuurlijker en ze liet haar onderarmen nu wat inzakken, waardoor ze bij haar nek kwam. Waar zat ze nou eigenlijk aan te denken? Niks. Niks belangrijks, in elk geval. Het was juist belangrijk om er niet aan te denken. Ze draaide zich weer naar Emily. "Of, misschien, kunnen we Na Na Na spelen? Ik heb laatst de bladmuziek bekeken en hij leek me iets levendiger, dus wat zeg je ervan, Em?" Hoopvol keek ze naar het meisje bij de versterker.

Emily sprong op. "Na Na- je kent die? Dat is m'n favoriete nummer! Kunnen... kunnen we die spelen? Echt?!" Haar ogen glinsterden van geluk wanneer ze van Courtney naar Scout keek en van haar weer naar Courtney. Haar geluk kon niet meer stuk. Niet alleen hadden ze haar blij gemaakt met het idee van My Chem te spelen in de muziekruimte, maar ook nog Danger Days. Ze voelde opeens iets in haar traanbuisjes vloeien en onbewust kwamen er al kleine strepen water over haar gezicht.

Scout keek op en ze lachte hardop. Ze liep naar haar huidig emotionele vriendin en door het neonblauwe stuk van haar mouw wat meer over haar pols te trekken had ze iets om de twee tranen van Emily's gezicht mee weg te vegen. "Rustig meisje." Ze draaide haar romp iets meer naar haar blauwharige vriendin. "Hey, is dat dat nummer van... van... 'nuh nuh nuh nuh nuh nuh nuh... I'll be your detonator'... dat?" vroeg ze. Scout lette misschien nooit echt op, maar wanneer ze één nummer hoorde wist ze alle lyrics en noten. Dat was misschien wel haar talent.

Wanneer Emily haar hoofd omhoog haalde, leek alles even wat langzamer te gaan en haar ogen glinsterden even wat meer dan anders. Ze had een onzekere glimlach en knikte druk, vele malen achter elkaar en zonder iets te zeggen. Als dit ondertiteling nodig had, was het iets van 'die, die', naast een translator note die zegt 'hnnng'. Ze beet zachtjes op haar lip in deze beweging, maar ze wou er geen drama van maken en hield zich stil.