Het strand

Groot overzicht. Wit zand, blauwe golven, groen-graankleurige berm. De zandstrook is redelijk klein, en daardoor heeft het iets vakantie-achtigs, iets privés. Er zwemt zowat niets in het water, behalve misschien vogels af en toe. In de bermen moet je oppassen, want daar zitten soms brandnetels. Er is nergens in de buurt een restaurantje zoals je gewend zou zijn.

In verband met het chemie project zat Carper daar wat sufjes uit haar ogen te kijken, armen om haar benen geslagen, op het zand, bijna in de berm. Damien was bezig met een van zijn machinetjes uit te testen, kijken of het water te vangen was ermee. Carper had hem gevraagd of hij het zeker wist, en hij had daarom niet geantwoord, en daarom keek ze nu een beetje toe.

Piper stond een meter van de zittende Carper in haar oversized cardigan en slapperige oogjes, net als Piper minus slaperige oogjes, en keek naar de zee waar haar eigen partner met die van Carper leek te kletsen, niet dat zij hetzelfde met Carper kon doen, want zover ze wist zei ze geen woord waar je mee kon werken. Ze keek even naar Scout, die gekomen was met Courtney, maar die waren meer bezig met het in de gaten houden van hun vriendin Emily die was gekomen met Matthew. Iedereen leek al een unieke band met elkaar te hebben en Piper wist zeker dat ze maar in de weg liep.
Dus ze wendde zich weer tot Lauren, die de jongen overhaalde haar te helpen. En aan haar hoge 'thanks!' te horen, was hij ermee akkoord gegaan. Piper vroeg zich af wat haar te doen stond, toen ze Lauren terug zag lopen.

Haar boezem uitsteken was niet wat had geholpen. Deze jongen wou werkelijk alleen complimentjes over zijn apparatuur, en dat vond Lauren alles behalve verfrissend. Geïrriteerd was ze, want ze wist dat hij een nerd was die zichzelf daarom steeds aftrok in de avond bij de gedachte aan meisjes zoals zij. "Thanks!" had ze gezegd, en haar gezicht vertrok vele malen bij het omdraaien, maar tenminste deed hij hun opdracht nu. Ze was teruggelopen naar haar partner, d.w.z. Piper, d.w.z. haar nieuwe speeltje. Ze klapte haar mobieltje uit en zei, "Dat is dan geregeld. We hoeven hem niet eens te 'assisteren'," zei ze en deed de haakjes met haar gemanicuurde nagels na. Ze tikte een SMS naar Abbigail, die haar mobiel als prioriteit #1 had.

DAMIEN DOET ONS WERK, GEEN TEGENPRESTATIE OBVS
TIJD OM LOL TE HEBBEN MET PIPER

"Alhoewel", zei ze, "zei hij dat we iets moesten vinden in het water. Pipes, ga jij anders even mee? Jij bent langer dan in, dus wordt jij minder snel nat, weet je wel."

Piper schrok op steeds wanneer ze sprak. Ze vond het nog steeds verwonderlijk hoe snel ze geaccepteerd was in het coolste groepje van allemaal, en ze leek haar zelfs nog zo te vertrouwen dat ze de opdracht aan haar overlaten kon. Piper kon haar glimlach nauwelijks inhouden. Ze knikte gehoorzaam en liep voor Lauren uit naar de golven die met elkaar leken te worstelen.

Lauren's grimas hield ze vast en ze wees alvast naar het water, zodat Piper gelijk wist wat ze doen moest. "Damien grijpt ons watersample, maar een voorwerp/organisme moeten we zelf te pakken krijgen." Weliswaar wisten ze niet of Damien's apparaat werkte, maar Damien had haar gezegd dat hij ook dit voor kun kon verkrijgen, maar Lauren verveelde zich.
"Waar wacht je op? Ga in het water staan", blafte ze.

Ze schopte haar sandalen uit en ze was blij dat ze shorts had aangedaan, ondanks de striemen of hoe koud het kon zijn met wind. Ze waagde zich in het water wat haar tenen kuste en haar ongemakkelijk maakte daarmee. Het zand voelde klef aan, als pollutie. Ze slikte, wat het er niet beter op maakte, en boog voorover om alles goed te kunnen bekijken.

"Piiiiper", riep Lauren vanaf de zijkant, haar mobieltje weer uitgeklapt. "Kijk om!" Ze grijnsde, maar vanbinnen had ze dit makkelijk met een pokerface kunnen doen.

Nog gebukt waagde ze zich een draai naar Lauren toe. "Wa-"

Flits. Lauren gniffelde binnenmonds. Een foto materialiseerde op het scherm, waarop Piper te zien was, en ook een inkijk waarvan ze kon zeggen dat Piper's Pipers te zien waren. Ze liet hoorbaar een lach horen. "Je ziet er zoooo leuk uit hier!" riep ze. Ze vertrok haar gezicht, alsof ze nadacht. "Wacht, doe eens je handen bij elkaar. Alsof je een smash maakt!"

Eerst was Piper geschrokken, maar de complimenten maakte haar sereen. Ze moest opofferingen maken voor deze vriendinnen, en dat was ze toch bereid te doen? Piper twijfelde maar bracht haar polsen naar voren, haar borst wat omhoog. Ze glimlachte erbij, forceerde haar oogleden mee te lachen.

Flits, grotere inkijk, nóg goedkoper met een lach, dacht Lauren. Iets aan hoe naïef ze bracht vond Lauren misselijkmakend en spoorde aan tot meer. "Wacht, doe anders even je jas uit--nee, loop niet hierheen. Doe om je middel. Juist. Lachen!" Haar bevelen werden opgevolgd, één voor één. "Zo cute", voegde ze er meestal aan toe. Eenmaal weer terug op land deed Piper haar schoenen weer aan, waarbij Lauren vroeg of ze een foto van haar zittend mocht nemen. Nog geen antwoord verkregen, flitste ze hem al. Een randje van haar zwarte beha was te zien. Lauren was tevreden. Toen Piper vroeg wat ze nu moesten doen zonder organisme/object monster, schoot Lauren er nonchalant op af, "We nemen wel gewoon half van wat Geek Boy ons verkregen heeft, no worries!" en trok Piper mee naar de menigte die het strand al aan het verlaten was. Ze verzond de foto's in de bus naar het portaal naar de jongens van het Ashbury, allen behalve Damien, als een soort payback voor niet geïnteresseerd zijn in haarzelf, met daaronder

NIEUW VLEES GESIGNALEERD

alsof ze één van hun was, een van de hersenloze, chauvinistische zakken, anoniem kon dat immers.

Enkel zijn broekspijpen waren doordrenkt. Matthew lachte om Emily's vraag. "Echte mannen kreuken niet van een beetje water", zei hij en knipoogde. Emily had er maar een beetje bijgestaan van de zijkant, en Matthew vond het niet erg, want liever had hij ook niet dat ze in het water viel en helemaal nat werd en dat iedereen alles kon zien en zo. Hij hield dat soort beelden liever voor zichzelf. Opeens voelde hij iets op zijn tenen lopen en voorzichtig boog hij voorover en nam hij het hermietkreefje in zijn handen. Tussen wijsvinger en duim bracht hij het voor zich. "Hebbes!" grijnsde hij.

Emily's mondhoeken gingen omhoog en ze sloot haar ogen. "Gelukkig!"

Courtney en Scout hadden hun spullen al ingepakt en de eerdergenoemde beukte tegen Emily aan. "Hey Matthew, we lenen je meisje even, hmm?" zei ze zonder op te kijken, afgezien van één provocerende blik. Scout bungelde achter hen aan, die nog even zwaaide, ofwel gemeend ofwel eveneens provocerend.

Matthew forceerde een glimlach. Hoe gek hij ook was op Emily, met zijn vriendinnen kon hij het niet vinden. Ze waren te druk, en te punkrockchick die het laatste album van MCR boven de rest verkiezen, en hij had die fase overgeslagen, nam hij dan maar aan. Hij sloot de hand met hermietkreeft en waar Emily gezeten had, gewoon wachtend op hem, had hij het vervoermiddel en zijn spullen gelaten. Hij zag dat hij een SMS had gemist en hoopte op een 'Sorry. ^^'' van Emily, onnodige interpunctie en al, maar in de plaats daarvan kreeg hij de foto van een meisje die hij vagelijk herkende, had hij haar eerder gezien?
In elk geval, wat hij zag was een of andere reddit foto van een creeper. Zwarte beha, dacht hij, hmm. Hij verwijderde het 'NIEUW VLEES' SMSje en typte er een naar Emily met enkel, 'Ik kom eraan. ' erin.