Naam: Dagmar Abelone Solveig
Roepnaam: "het zieke meisje", Dagmar Solveig
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 15
Verjaardag: 7 december
Kracht: IJs en Water
Geboorteplaats: Kopenhagen, Denemarken, maar heeft altijd geleefd in Kent, London, VK
Geloof: Atheïst
Seksuele voorkeur: Heteroseksueel
(Bij)baan: 'Beperkte' callgirl
Familie: Eén hardwerkend stel als ouders, een kleiner zusje en ze
had een ouder zusje.
Lichaamsbeschrijving: Met haar 1m67 is ze alles behalve lang. Ze heeft een bobbelig figuurtje, met enkel bobbels bij haar boezem en achterste, maar zelfs die zijn klein. Ze heeft maar drie moedervlekken, één bij haar heup, één achter haar oor en één bij haar enkel. Haar cupmaat is AA en het lichaam eigenlijk van een elfjarige, qua vrouwenvormen.
Omschrijving gezicht: Ze heeft een diamantvormig gezicht met een zachte kaaklijn en een wipneusje. Ze heeft grote, chocolabruine ogen met een soort klodder honing erin, met wimpers die ze accentueert met mascara, maar nog steeds vallen ze niet op. Ze heeft een babyface en haar huid is erg egaal, ondanks dat ze een huidsaandoening heeft waardoor haar huid erg droog is.
Omschrijving haar: Ze draagt wanneer ze naar buiten gaat vaak een grote pet over haar bruine lokken, die ruw van textuur zijn en ze om de twee dagen wast vanwege haar huidprobleem.
Kledingstijl: Ze draagt makkelijke dingen, jeans, pull-overs, altijd gematcht waarin ze schattig lijkt, zoals een pastelroze topje of een kort rokje met plooien van viscose stof. Of te wel, schattig, soms baggier dan anders, maar altijd best wel
moé. Ze draagt geen beha want ze heeft die nog niet nodig volgens haar ouders en ze draagt enkel donkerblauwe slipjes.
Altijd bij zich: Haar werktelefoon, een prepaid Nokia 3110 Classic, die ze beantwoord met 'Ariely Evans', haar werknaam. Ook haar huissleutel en een pakje aardbeienmints.
Myers Briggs personality type: INFJ
Innerlijk: Dagmar is érg, érg
eenzaam en bijzonder
aandachtsziek daardoor. Ze lijkt
lief, maar is enkel
egoïstisch en
egocentrisch. Ze houdt een
façade op, om jongens te krijgen, die haar dan weer vertroetelen. Ze heeft
masochistische trekken, is redelijk suïcidaal, maar fysiek erg
zwakjes. Ze is
fragiel, mentaal iets minder dan fysiek. Ze is borderline
sadistisch. Ze is eigenlijk
tsundere B en
veeleisend.
Bezigheden: Ze houdt van zeilen en is ongelofelijk gefascineerd door de marine. Ze wilt later op zee, op een jacht wonen, ver van iedereen anders vandaan en ze wilt niets met ook maar niemand te maken hebben. Alleen zwemmen, wat ze ook wilt leren (en nog niet kan). Haar favoriete boek is Candy (Fashionistas, #4) van Sarra Manning.
Afkeer: Dieren, mensen
included. Ze heeft een hekel aan iedereen en alles. Ze kan ook niet tegen socializen, of nog erger, mensen die wel kunnen socializen. Mensen die haar benaderen zonder een doel te hebben vindt ze hypocriet. Ze heeft het niet zo met lezen want ze leest traag en ze is bang, ergens, dat iemand haar zal uitlachen. Ze heeft niets met school en spijbelt heel erg veel, doet de toetsen in haar vrije tijd en met een vervalste brief van haar ouders komt ze ermee weg, zeggend dat ze een huidprobleem heeft.
Goed in:Slecht in:Verleden: Altijd heeft ze in de schaduw van haar veeleisende zusje gestaan: zelfs toen ze geboren was kon haar vader er niet bij zijn, die moest haar zusje bezighouden. Haar ouders hadden het sowieso altijd druk met hun werk, maar voor haar zus maakten ze altijd tijd, integenstelling tot wat ze met Dagmar deden - hoewel haar zus regelmatig naar klinieken werd gebracht, had ze nooit wat. Haar ouders grepen al in bij de kleinste piep, maar bij Dagmar was dat wel anders, en kreeg een beugel, uiteindelijk, toen ze elf was. Dit was, sociaal gezien, een ramp. Het vriendinnengroepje wat nooit haar echt serieus had genomen wou nu niet eens met haar gezien worden. Ze werd de punchline van alle grappen, jongens gebruikte haar voor weddenschappen en regelmatig stopten mensen iets in haar kraag, alleen om te zien hoe ze zo reageren. Ze was allang niet meer gaan huilen, de laatste keer dat ze huilde was ze 6 en gestruikeld - haar zus kon haar veters nog steeds niet strikken en haar ouders hadden het te druk daarmee. Dagmar had uiteindelijk het bloed weggeveegd met vuile handen en gehoopt dat het niet zo ontsteken. Op de middelbare school was het niet erg anders - mensen keken haar scheef aan en keerde zich weer om wanneer ze kortaf reageerde. Ze wou immers ook geen vrienden meer maken. Ze had het opgegeven. Absoluut, 100% opgegeven en ze wou zich niet opnieuw hechten. Nooit meer. Niet eens op iemand kunnen rekenen.
Toen gebeurde het, op dezelfde dag dat zowel de beugel als de lijm van haar tanden was gehaald. Een nachtmerrie, voor iedereen, maar een wonder, voor Dagmar. Haar zus was weggelopen. Ze had niet echt een briefje achtergelaten en ze was de laatste tijd niet uitzonderlijk uitgevallen tegen iemand, maar haar ouders wisten al meteen de oorzaak. Dagmar, echter, zag dit anders. Het voelde alsof ze weer een kans had. Een kans om echt te leven. Ze kreeg hoop. Het hart wat in haar borstkas redelijk lang langzaam had zitten kloppen, wachtend op een eind, was vervangen door iets levendigs, iets met
hoop. En dit was het dan ook wat Dagmar deed vroeg opstaan die ochtend, ze rende eens een rondje om het blok en schreeuwde zodra ze de eerste honderd meter had gehaald. Dit is het, dacht ze. Ik kan het nu. Ik kan het. Haar bloedverwant had al die tijd alles onderdrukt maar nu kon ze eindelijk leven. Eindelijk. Ze waste zich, voelde de druppels haar zorgen wegspoelen. Ze greep naar de garderobe van haar zus, wat ze had achtergelaten en nam een zwarte trui met een speelse print, hoge sokken, een grijs broekrokje erboven met roze All Stars. Ze kon haar zus' leven overnemen, toch? Ze kon de liefde overnemen? Ze kon alles beter doen, zelfs, als ze enkel de moed had om het te proberen! Dagmar rende de trap af om in haar ouders' armen te kunnen vliegen, te, hoe zou ze het noemen? 'Rouwen'? Ha! Oeps, natuurlijk, uhm, ja, 'rouwen'. Ze kon dit doen. Er was hier niets fout aan. Ze kon haar perfecte zusje vervangen. Dat was het best voor iedereen!
Maar haar ouders zaten niet aan het ontbijt. Ze konden niet eten van de pijn. Ze zaten weliswaar aan tafel, en keken op zodra Dagmar naar binnen was gekomen, maar van herboren liefde was geen sprake. Ze schreeuwden naar haar de vraag hoe ze durfde met zo'n glimlach op haar gezicht haar zusje's kleren te dragen. Ze schreeuwden namen naar haar, walging in hun spuug en fysieke acties. Dagmar werd tegen de keukenkast aangeworpen en kon nog net ontsnappen die ochtend. Ze vond haar weg naar school, een oord waar ze niet veilig was, niet eens een beetje. Waarom was ze daar naar toe gegaan? Ze verborg zich in de derde muziekruimte, achterin, achter een kast vol muziekbladen. Het was uiteindelijk niet echt een slechte keuze. Niemand kwam immers naar de derde muziekruimte, ze at er in de grote pauzes weleens haar lunch, en had nog nooit iemand naar binnen zien komen. En om dit uur wel er te zijn was onmogelijk. Een beetje. Een beetje onmogelijk.
Maar dat was niet onmogelijk genoeg.
Eén van de minder presterende studenten kwam naar binnen. Ze herkende zijn blonde, golvende haar wat van achter korter was dan van voor. Hij schoof de deur open en Dagmar had zich stilgehouden, maar wanneer hij zich omkeerde van het bord naar de stoelen had hij haar opgemerkt. Zijn ogen, maar ook zijn fysieke taal schonen altijd al met onheil en ondeugendheid, vond Dagmar, voor zover ze hem al durfde aan te kijken, maar nu ze alleen waren, leek alles wat zijn lichaam uitstraalde opgenomen te worden in zijn ogen. Dagmar keek de andere kant op, maar hij kwam naar haar toe en boog voorover, vroeg luid waarom ze hier zat, wat ze aan het doen was. Ze reageerde niet.
Extra:Themesong: Christina Perri - The Lonely
Relaties: Kleinere zus van Daemon's vroegere vriendinnetje, later Carmen's gevechtspartner en Noa's soulmate.
Afbeeldingen:- Spoiler:
Index 
