A: Carmen Lucine vi Bivalvia

Ze bevond zich in een ongelofelijk kwetsbare positie toen ze opeens iets hoorde loeien. Wieeeee-oooohhhhh. Nog een keer. Dat herhaalde zich. Langzaam, steeds sneller, steeds luider en Carmen kreeg een gevoel in haar maag wat ze nu identificeert als misselijkheid. Ze bekeek het gestalte voor zich: een bodywarmer, droeg hij, met daaronder een zwarte coltrui, samen met een korte broek en sneakers waarboven een heel stuk sok nog te zien was. In zijn hand bevond een groot stuk metaal, ijzer, misschien. Dit alles was Carmen wel bekend, zelfs voor de lichaamsdelen op zijn... gezicht, ja, gezicht, wist ze een naam. Maar het enige wat uitblonk waren zijn ogen: ze waren ernstig en vol verlangen, vol verwarrig, om een reden die Carmen niet snapte. Daar stond ze wel degelijk wel bij stil, maar haar ogen vonden het stuk metaal. Ze vond scherven om zich heen. Scherven, plastic, leek het. Plastic scherven? Ze wist niet wat er gebeurde, er bonkte enkel iets in alles van haar, maar haar borstkas vooral. Opeens strekte ze uit een soort reflex haar arm naar hem, de jongen voor zich. Hij pakte haar gelijk aan, drukte haar dichterbij en ze voelde letterlijk haar voeten afscheid nemen van de grond, iets waar ze nog nooit behoefde naar had gehad, maar het voelde nu al zo vertrouwt. Ze hield zich zwakjes vast aan de kunststof die de jongen om zich heen had gewikkeld. Haar hoofd bonkte erger per 60 seconden. Ze keek eerst enkel naar haar benen, te moe om naar boven te draaien, maar zodra ze de kracht kreeg, zag ze zijn lippen bewegen. Er kwam geluid, nu niet alleen het geloei, maar ook woorden. Wat zei hij? Ze fronste, maar ze wist niet waarom. Ze gaf een klop, een hele zwakke klop tegen de bodywarmer en ze hield haar ogen dicht. Ze voelde iets steken in haar zij maar ze keek niet om. Haar nek bibberde om een of andere reden. Ze hoorde zichzelf geluid produceren maar het leek op niks wat ze kende, wat al weinig was. Haar hele existentie was moe, nu al moe, en het was koud, plakkerig, en een enorme druk rustte op haar die haar hoofd wel leek gek te maken - het enige waar ze zeker van was, was dat ze nu al wou opgeven, waar ze dan ook maar mee bezig was.
Toen ze weer bij bewustzijn was, wist ze niet hoeveel tijd er was verstreken. Het was rustig en toch deed alles pijn - complete apathie over of ze haar ogen wel moest open greep haar. Ze probeerde te draaien, ook al wist ze niet waarom. Intuïtie, stak er door haar hoofd heen. Daarom. Er was iets wat ze wou zien aan die kant. Dat wilde ze. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en opende ze langzaam, alsof ze bang was dat haar ogen zouden branden wanneer het te snel zou gaan. In dezelfde kamer zat een jongen op een stoel. Ze schrok een beetje, maar merkte al snel dat hij op zijn zij lag en waarschijnlijk, nou, sliep. Ja, daar leek het op. Carmen zag voor hem een bureau met daarop veel papieren, maar bovenal veel foto's, bijna dezelfde als degene die op de muur hingen. En Carmen was geschokt wanneer ze het beeld dat ze zag in de spiegel met de foto's vergeleek. Overal, overal hingen foto's van haar. Ze dacht er niet zoveel over na maar haar buik leek zich er niet fijn mee te voelen. Ze voelde dat ze wat om haar benen had en keek geluidloos onder de lakens. Ze droeg enkel een soort boxertje, nauwelijks iets was echt bedekt. Hij was ook nog eens te klein. Carmen voelde een rilling over zich heen gaan en ze probeerde zonder lawaai zichzelf om hoog te trekken, wanneer haar hand op iets kwam te staan, wat ook op het nachtkastje rustte. Ze hoefde niet eens te kijken, ze wist al gelijk wat ze vast had, en het was zeker iets wat haar een soort basis gaf. Ze trok het naar zich toe en ze strekte haar vingers over de zwarte kant die als leer aanvoelde. Gedachtes schoten door haar hoofd. Of dat genoeg was om haar tegen te houden, alle nadelige gevolgen die het optelde, was in elk geval niet zo, want ze trok de Heckler-Koch P7 PSP op ooghoogte en al gelijk richtte ze op een het fitale punt van de jongen: zijn hoofd. Hij is je bondgenoot, hij heeft je gered, was haar laatste gedachte toen ze de trekker overhaalde. Met een doffe klap landde de jongen tegen het linoleum. Een soort donkerrode drap verzamelde zich uit het niets rond zijn hoofd. Haar mond stond open, maar ze was niet verbaasd. Ze knielde naast de jongen en ze greep zijn bodywarmer, sloot die om zichzelf heen. Nee, antwoordde ze haar eerdere gedachtes. Ze vervolgde haar antwoord niet. Zo simpel was het. Er waren genoeg redenen om 'nee' te zeggen, dat ze geen zin had om zich nog meer in te spannen voor beargumentatie. Ze leunde voorover naar de jongen, rolde deze naar zich toe. Zijn gezichtstrekken stonden stijfjes. Hij leek ouder dan haar, maar in veel aspecten ook weer jonger. Ze stond op, alsof ze het al eerder had gedaan, alsof ze meerdere malen al had opgestaan en het niets meer voorstelde. Ze liet terug naar de spiegel en bekeek zichzelf. Ze wist genoeg over het menselijk lichaam, alles wat ze zag kon ze een naam geven. Behalve het feit dat er dingen miste. Haar borstkas leek heel erg veel op dat van een vrouw, maar het had de indeling van een man. Het zag er raar uit en op eerste aanblik zou je het niet kunnen zien, tenzij je erin afgestudeerd was of zoiets. Carmen greep naar haar hals, maar zag een stapel met vierkante doosjes op het bureau die ze wat interessanter vond. Ze greep ze vast, waarvan twee op de grond vielen, maar ze kon niets opbrengen om ze te gaan pakken. Ze opende eentje genaamd Family Jewels en het apparaat ernaast beroofde ze bijna van zijn deksel. Ze wist hoe dit heette, maar wat? Ze stopte de disk erin en wachte. Er gebeurde heel lang niks en ze schoof zichzelf naast het lijk, nu op de stoel. Opeens klonk er een stem. Eerst haalde Carmen haar tengere vingers naar haar oren, maar ze gleed ze terug over de beginselen van haar kieuwen en ze luisterde naar de tonen, tonen waaruit ze geen woorden kon opmaken maar het was genoeg om enkel de sfeer op te nemen. Ze herkende opeens Engelse woorden, spreekwoorden. "It's not my problem if you don't see what I see", hoorde ze. Verstond ze. De rest was zo vervormd en met een... accent, haast, dat ze het niet verstond. Maar soms verstond ze het weer wel. Het refrein niet, nee. Ze hoorde geluiden erachter en ze nam de atmosfeer op. Ze voelde zich, in een zekere manier, ook begrepen, opeens. Het spoelde door, klikte op knopjes. Ze bekeek de achterkant van het hoesje en vond een verband tussen de woorden naast de cijfers en de cijfers die het apparaat weergaf. Ze luisterde Family Jewels helemaal af, kende elk woord van elk nummer - haar geheugen was toen nog actief en blij. Toen begon ze te staan en voelde ze haar ledematen zwaaien op de rol. Ze danste, besefte ze toen ze bezig was. And I don't know, don't know, don't know, don't know, hoorde ze toen ze sprong, who I wanna be. Ze deed wat elke tienjarige deed, ook al was ze al bijna viertien - wat zij niet wist, maar toch. Ze deed wat haar intuïtie haar zei. Haar mondhoeken krampte een beetje omhoog, iets wat onwennig was en toch helemaal juist voelde. Ze maakte geluid, een soort lange H, leek het. Ze bleef luisteren en ze begon over de nummers na te denken. Ze vond later een rechthoekige doos met een donkergekleedde man erop. 'Batman', las ze. Ze stopte hem in het andere apparaat en achter zich klikte een scherm tegen de muur van de blokhut aan. Ze keek verbaasd naar de mensen die dichtbij elkaar kwamen. Vaak werd benadrukt dat dit niet was hoe echte mensen moesten leven, wat de eerste keer was dat Carmen het hoorde - ironisch, als je bedenkt dat games kinderen juist agressief maakt, volgens de media. Dit ging lang door: alle doosjes maakte ze open. Negen CDs, alle Batman films, boeken waarvan ze voorzichtig met de kaft moest omgaan. Ze gebruikte alles. Ze keek, observeerde. Op een gegeven ogenblik voelde haar lippen droog en ze wist wat ze moest hebben: water. Dus ze zocht. Een wc vond ze en als ze niet in haar ooghoek een kraan had opgemerkt, had ze daaruit gedronken. Ze nam veel water af, maar toen schrok ze: water. Water moet aangevoerd worden. Als ik water gebruik, weet de overheid dat, de FBI kan komen, en daardoor word ik gevonden. Ze schokte opeens. Was dat goed? Dat ze haar vonden, bedoel ik? Het voelde niet goed. Zelfs al was het het wel, het klonk en voelde niet goed. Ze zag zichzelf weer in de spiegel. Waarom was deze hut zo klein, dacht ze even snel. Een idee kwam in haar op en haar hand greep naar het borstzakje, waar inderdaad een legitimatiebewijs in zat. Ze nam nog een paar slokken water terwijl ze het probeerde te lezen. Ministero della Difesa, stond erop. De Italiaanse versie van het ministerie van defensie? Waarom moest hij haar hebben? Ze keek naar de geboortedatum en schrok zich bijna zo hard dat haar gebit tegen de kraan aankwam. Ze siste zijn leeftijd. Veertien, herhaalde ze. Een veertienjarige jongen had haar... 'geholpen'. Ze keek terug naar het lijk. Ze siste, maar dit keer woorden van geen betekenis. Ze liep terug naar de woonkamer en besloot het gat in haar maag te stillen met wat er was in de minibar: een grote ham, broccoli, ook. Ze moest die wel omspoelen. Water. Ze kreunde toen ze besefte dat ze hier niet langer meer kon blijven. Het gekreun hield op toen ze realiseerde dat er nooit een plek zou zijn, nooit, waar ze kon blijven. Ze werd er zelfs stil van, zo hard kwam het aan. Ze was nu al zo moe en ze wou terug in bed kruipen. Ze draaide zich om en de gozer met ijs om zich heen stond op het scherm aan de muur, op pauze, nadat ze met knopjes had gespeeld. Ze besloot de deur te openen die ze tot nu toe nog niet had aangeraakt. Ze verwachte lijken, meerdere meisjes, een hele hoop schuine dingen, maar wat ze vond was een kast, waaruit ze twee truien haalde om aan te doen, over elkaar heen, en twee broeken, één nog in haar hand. Ze waren allemaal te groot en waarschijnlijk voor jongens. Ze vond een soort gymtasje waar ze de broek indeed. De plukken op haar hoofd voelde opeens erg zwaar aan en ze zocht naar een schaar om het af te snijden, het zat toch in de weg, bovendien werd het statisch door de vocht in de lucht. Ze vond een mes, wat goed genoeg was, en ze keek in de spiegel naar zichzelf. Het was moeilijk haar haar af te snijden, maar het zag er rommelig uit, alsof ze ongelofelijk pauper was, wat waar was, maar toch. Ze zocht naar valuta: enige munten, biljetten, ze had het nodig. Een van de eerste dingen naast taal wat haar werd ingespoten was informatie over geld, dus ja. Ze vond een creditcard in de broekzak van de jongen, maar daar had ze niks aan. Ze rommelde overal en in een la in de kast vond ze, onder een hoop vrouwenondergoed, een aardig stapeltje biljetten, maar ook een ander briefje, waar haar adem even van stopte - adem die ze niet nodig had.
"Als ze ons komen halen, neem dit mee en vlucht, Carmen. Dat ben jij - Carmen, bedoel ik. Je naam is Carmen Lucine vi Bivalvia. Tenminste, zo noemden ze je. Het zijn Latijnse aanduidingen, eigenlijk. Ik wil je er alles over leren, Carmen. Ik weet niet of ik het je al gezegd zal hebben voordat je moet vertrekken, maar-"
Ze voelde een steek in haar borstkas. Shit. Shit, dacht ze. Haar hoofd voelde leeg, het bonkte niet meer. De muziek die ze had geluisterd voelde fout. De films, alles wat er nog door haar heen ging, maakte haar opnieuw misselijk. Ze hield de kast vast. Ze voelde een neiging om naar de wc te rennen en over te geven.
"Ik weet niet of ik het je al gezegd zal hebben voordat je moet vertrekken, maar ik heb je al zo lang moeten toezien in die buis. Ik zag je groeien. Ik zag hoe ze je alles inspoten. Ik kon het niet meer aanzien, en dat was precies het moment waarop ik besefte dat ik gevoelens voor je kreeg. Misschien is dat wel oppervlakkig van me, om op je uiterlijk af te gaan. Maar er was iets aan je wat me aantrok, alsof ik het lot ons samen had gebracht. Ik zat meerdere malen naast je en fluisterde je al die dingen die ze je nog niet hadden ingespoten, Carmen. Ik wilde zelf je die dingen vertellen. Ik wilde het je niet inspuiten. Ik wilde dat wij samen jou lieten opgroeien. Ik wilde je redden. Ik was misschien wel iets te obsessief bezig met je, iemand die me niet eens kende, en toch, ik wou je zoveel. Ik wou je leren kennen. Ik hoop dat ik dat nu heb gekund. Ik hou van je, Carmen."
Als ze net niet die films had gezien wist ze niet de betekenis van het scheldwoord wat ze uitsprak. En nog eens, zo over haar lippen, ging het. Zoutig water liep uit de buisjes onder haar ogen en ze werd er pissig op. Pissig, omdat ze haar bondgenoot, iemand die haar niet - zoals ze eerst dacht - had gekidnapt. Iemand, die haar wilde leren kennen. Ze wist nog niet precies wat dat betekende, maar het voelde zo... goed. Om gewild te zijn. Om- ze stopte en realiseerde dat er meerdere spatten van tranen op het inmiddels verkreukelde briefje waren gekomen. Oppervlakkig.
Uitspraak: ɔpərˈvlɑkəx Bijvoeglijk naamwoord niet grondig. Met als antoniem: diepgaand. Hij had alleen naar haar uiterlijk gekeken. Maar hij was aangetrokken tot iets in het uiterlijk, sprak haar andere helft haar ene tegen. Hij- ze gooide haar hand tegen de kast en daarmee werkten haar zenuwen voor een pijn die ze kon voelen, overal. Nee, ze zat achter haar aan om, ach, wat had ze nou eenmaal meegekregen? Seks. Mannen hebben een hoger libido dan vrouwen, roepte ze op. Mannen houden van vrouwen, nee, ze houden ervan om dingen met vrouwen te doen. Wat is beter dan dingen doen met een vrouw, eentje die niet wist dat het fout was, eentje die je niet zou aangeven? Eentje die, niet eens je kan aangeven, want daarmee zou ze zichzelf aangeven? Ze grijnste bij de gedachte dat ze hem doorhad. Waarom had hij dan het geld achtergelaten? Nee, nee, ze siste het bijna. Hij zit te spelen met haar als een... een... Geen woord kwam in haar op dus ze schreeuwde. Shit, nee. Geen geluid. Overal kunnen mensen zijn. Waar was ze eigenlijk? En, bedacht ze opeens, totaal irrelevant tot het voorgaande, was ze niet zelf oppervlakkig door het gestalte neer te schieten? Ze was zo verward dat ze zich liet instorten op de grond. Heerlijk. Dit had ze gemist, ook al liep ze er nou al meerdere uren op. Ze zette haar nagels erin, die geknipt leken te zijn, niet zo lang geleden. Had haar redder dan gedaan? Had hij dat gedaan?! Kalm, dacht ze. Kalm aan. Ze keek of ze een raam kon vinden en er was één, tegenover de kast, dus ze draaide zich om. Ze stond moeizaam op en drukte zichzelf ertegenaan, maar het was koud en ze sprong weer wat naar achter. Verwarming, dacht ze, toen ze de sneeuw buiten zag. De verwarming is al die tijd aangeweest. Ze waren me al op het spoor. Ze zijn naar me aan het zoeken, bedacht ze en ze sprong naar achter, naar de kast, waar ze een paar onderbroeken onder haar shirt gooide. Ze wist het niet meer. Ze maakte een strapless beha vast en stopte daar een paar in. Zo leek ze ouder, dat sowieso. Ze siste voortdurend tegen zichzelf en ze vond zichzelf met de gymtas, met de ham en eigenlijk alles wat in de minibar zat, op haar rug een ticket kopen. De map die bij het geld hoorde liet haar haast gelijk het vliegveld vinden. Het eerste vliegtuig dat last-minute was en nog beschikbare plaatsen had, ging naar Londen. Fijn, dan maar Londen, dacht ze. Ze werd om een legitimatiebewijs gevraagd en plots stond haar gezicht nog witter dan tevoren. Shit, daar had ze niet aan gedacht. Ze pakte het legitimatiebewijs van haar redder, haar hart nog meer kloppend dan in een slechte film die een setting in het ziekenhuis heeft. Ze slikte. Ze bidde bijna of het alsjeblieft genoeg was. Alsjeblieft, bijna hardop, alsjeblieft. Gevoel in haar vingers verdween en toch was er meer dan ooit tevoren. Toen ze het op de bank legde, werpte ze er een laatste blik op. Alsjebl- fucking- wat? De naam van haar redder was vervangen door het hare. De geboortedatum was blijven staan. De verkoopster maakte nog een opmerking dat ze er jeudgig uitzag en ze merkte dat ze de echtheid zat te checken, maar er was niks mis mee. Wat is dit?
Ze kon er niet mee stoppen om erover na te denken. Toen ze in Londen was aangekomen niet, toen ze incheckte in haar appartement, ze wist gewoon dat er iets niet klopte. Niet veel later was het haar duidelijk: thuis kwam ze, nadat ze een broodje had gehaald, waar ze een pamflet aantrof op de deurmat. Iemand was achter haar identiteit gekomen? Ze pakte voorbereid het op en las iets heel anders. Magie. Ze vond zichzelf lachend. Magie? Wat belachelijk! Ze verfrommelde het en ze bleef lachen. Ze liep naar haar laptop om te beginnen met haar Engels examen via een of andere scholering, waar ze er nog een mail over zag. Ze zuchtte en besloot het gewoon te negeren. De weken daarop studeerde ze door en door, ook op wiskunde, wat ze niet erg makkelijk vond. Ze ging een avond naar buiten en ze ging wat eten halen, maar daar werd ze aangesproken door een jongen, ondanks dat ze een beetje zwerverig erbij liep - misschien werd ze verward voor een hipster? Carmen luisterde naar wat de jongen met een oorbel te zeggen had, maar zodra hij zijn lippen op de bovenkant van haar oor legde ringde bij haar de alarmbellen. Ze gooide haar knie omhoog en ze rende weg. Diezelfde avond tikte ze in de plaats van youtube iets verkeerds in en ze werd opeens kwamen er van overal pop-ups omhoog: allemaal lieten ze iets vulgaars zien. Het bleef erger worden. Ze had ze allemaal opgeslagen in haar hoofd en ze wist de teksten nog. Filmpjes van naakte mensen. Ze deden dingen, met elkaar. Zoveel. Eerst was ze in shock, maar toen kwam er een idee in haar op. De mensen van het lab hadden haar vastgehouden en haar wijsgemaakt dat dit niet goed was, fout, wrong. Maar twee keer, twee keer vandaag had ze het nu al gezien. Was het dan niet... gewoon? Of tenminste, gewoner dan haar was duidelijk gemaakt?