Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
De twee beste scholen voor magische tieners, gevestigd aan de rand van Londen (Hillingdon) zijn enkel een loop afstand van elkaar. Hiermee bedoelen we Rochester, de school voor meisjes, die vooral niks te maken wil hebben met het Ashbury, de boys school.
Aantal berichten : 2 Registratiedatum : 21-10-11 Leeftijd : 28
Onderwerp: R: Robin "Riley" Alyssa White vr okt 21, 2011 4:07 am
Naam: Robin Alyssa White Roepnaam: Robin, Riley voor iedereen behalve Daemon Geslacht: Vrouwelijk Leeftijd: 15 Verjaardag: 5 maart Kracht: Shaduwen en Andere Zwarte Magie Geboorteplaats: Dublin, Ierland Geloof: Atheïst Seksuele voorkeur: Biseksueel, maar zegt heteroseksueel te zijn. (Bij)baan: Ze is schoonmaker van het theater in het weekend. Familie: Ze heeft een vader en een moeder, een gescheiden stel, en nog een klein stiefbroertje, die gewekt is bij haar vader en zijn vriendin waar hij nog niet mee getrouwd is, van drie jaar oud. Riley zegt vaak dat pap met haar moet trouwen, maar na haar moeders dood heeft hij last van bindingangst.
MBTI: ESFJ Lichaamsbeschrijving: Ze heeft een normaal postuur, aan de slanke kant maar niet opmerkelijk, en is 1m71 lang. Haar attitude is duidelijk te lezen: ze is wat stijfjes en ziet er daardoor breekbaarder uit, maar ze staat brutaal en vijandig, waardoor je haast niet ziet hoe breekbaar ze is, sterker nog, je zou het aan kunnen zien voor sterkte. Haar huid is zéér lichtbruin, niet eens van de zon een gloed zichtbaar. Ze is gewoon niet blank of getint. Ze zit daartussen in. Het haar op haar benen is blond en daarom scheert ze ze niet. Ze heeft een kleine B-cup. Omschrijving gezicht: Ze heeft een diamantvormig gezicht en taupe ogen met volle wimpers, maar enkel zichtbaar van dichtbij. Ze heeft een wat vijandige blik. Ze draagt geen make-up, behalve soms balm omdat ze gelooft dat haar lippen schraal worden van de kou, maar niks is minder waar. Ze schaamt zich voor haar voorhoofd en heeft dus een soort lange pony. Omschrijving haar: Haar lange, bruine plukken verhullen haast haar ogen zelfs, ze zijn zo lang dat het geen pony meer te noemen is. De kleur van haar haar heeft een kleurenspectrum van taupe, bruin en fawn-ish. Het zit er klitloos uit, maar toch rommelig, en ze doet er niet vaak wat aan. Ze draagt weleens een pet, een donkergroene pet met daarop in witte letters 'Dublin Guinness'. Kledingstijl: Ze is een tomboy en draagt cardigans, broeken, shorts, en soms rokjes, maar nooit minirokjes, in haar vrije tijd. Ze is ook te zien met overhemden, maar deze draagt ze niet charmant. Altijd bij zich: Ze heeft een Samsung E 1190 die ze haast niet gebruikt altijd bij zich en verder een stuk stof dat ze om naar middel bindt voor whatever purpose.
Innerlijk: Vijandig, arrogant en agressief. Ze is niet zomaar tsundere, ze is echt... hard. Ze is apathisch wat betreft iedereen anders maar zelfzuchtig. Ze is adrem en weet wat ze wilt. Ze is gesloten en asociaal, en bij haar KUCHdaemonKUCH is ze eigenlijk nog kwetsbaar ook. Ze is moeilijk in de omgang, intelligent maar lui op dat vak. Op andere vakken is ze juist heel adaptable. Ze is een enorme pessimist maar een doorzetter, aangezien ze niet gebuigen of beperkt wilt worden door iets als de realiteit, waar zij de baas over zou moeten zijn. Bezigheden: Ze zegt er niets over, tegen niemand, maar ze houdt van kunst en het idee van baseball. Ze doet weleens aan baseball, maar alleen heel soms, en niet bij gym. Sterker nog, ze spijbelt gym, terwijl ze best goed is in sporten. Ze houdt van wandelen en van Say Anything, een band, maar gaat haast nooit naar concerten. Ze heeft alle Twilight boeken gelezen, enkel voor de romantische stukken, wat een geheim is. Afkeer: Ze heeft een hekel aan boybands, of eigenlijk elke bron van muziek, afgezien van Say Anything. Ze heeft een hekel aan Glee, de Mortal Instruments boeken reeks. Ze kan niet tegen manga of anime, of iemand anders dan Daemon of Porsche in aan buurt. Ze kan niemand van het Ashbury uitstaan, of van het Rochester. Misschien de leraren, maar verder niemand, en ook daarbuiten vindt ze zichzelf superieur in vergelijking met de rest. Ze haat zingen, hoewel ze klinkt als Kasey Chambers als ze het probeert. Ook heeft ze een allergie voor kattenharen. Ze houdt niet van reizen en is erg conservatief. Goed in: Sporten, mensen uitdagen, opstaan en zich klaarmaken in de ochtend. Ze is erg hypocriet met haar precieze advies geven wat totaal anders is dan wat zijzelf, in haar imago, zou doen. Slecht in: Luisteren naar anderen, acteren, ergens wat motivatie voor opbrengen. Ze kan slecht tegen haar verlies in spellen waar ze wél motivatie voor heeft opgebracht. Verleden: Riley had het moeilijk thuis, want haar moeder wou per sé een kat in huis hebben, ondanks Riley's allergie. Kattenharen waren overal en eigenlijk kan Riley zich niet eens meer herinneren of ze wel van haar moeder hield, zeker met de andere herinneringen die ze aan haar heeft: ze was een impulsieve, afhankelijke, naïeve troela, in hindsight.
Spoiler:
Op haar twaalfde lieten haar pa, smoorverliefd, en haar moeder haar achter samen met een biljet van vijftig euro thuis voor het weekend zodat ze naar Parijs konden met z'n twee. Riley was eigenlijk op dat moment al een bron van apathie: ze had niet veel vrienden, want ze was niet erg sociaal. Jongens vonden haar niet leuk, ze leek teveel op een jongen daarvoor. Ze haalde nooit echt goede cijfers want ze was eigenlijk altijd zwak en ziekjes door haar allergie. Ze had net de telefoon voor de pizzabezorging in haar hand toen ze gebeld werd, waar een advocaat haar vertelde dat haar ouders in het ziekenhuis lagen. Riley's hart begon sneller te kloppen. Niet omdat ze zich zorgen maakte om hen, oké, misschien een deel door zorg, maar voor het grootste deel kon ze niet geloven dat ze van ze af was. Ze schudde haar hoofd en schrok van die gedachte. Ze realiseerde zich dat ze aan het trillen was. Van angst? Van plezier? Ze wist het niet. Ze wist ook niet wat te zeggen aan de telefoon. Af en toe een "hmm" en een "uhm" liet ze horen, maar veel meer niet. Toen ze aan het bellen was leek het een eeuwigheid te duren, maar toen ze ophing realiseerde ze zich dat het opeens heel kort was. Haar lichaam bonste, niet alleen haar borstkas nu, en uit reflex viel ze op de bank achter haar, die vrij van kattenharen was aangezien ze de kat hadden meegenomen en Riley de moeite had genomen te stofzuigen, nu ze toch het rijk alleen had. Twee dagen later kwam Riley thuis van school en zag ze haar pa aan de keukentafel zitten. Hij was lam, dat kon je niet alleen zien maar ook ruiken. Hij had al een week niet geschoren, dat zag je. Hij was waarschijnlijk vanochtend niet eens onder de douche geweest. Riley slikte en benaderde haar vader, die uit zichzelf tegen haar begon te brabbelen. "Het is allemaal mijn schuld", verstond ze meerdere malen, "ik had haar niet naar de Eiffeltoren moeten laten gaan. Waarom zijn we naar Parijs gegaan? Er gebeuren zoveel ongelukken daar, waar was ik met m'n... met m'n..." Vaak maakte hij z'n zinnen niet af. Riley weet niet hoe ze doodging, wat ze ook niet vroeg. Het boeide haar ook niet eens. Niet dat zij hem wel boeide. De enige van wie hij écht hield, want, laten we eerlijk zijn, Riley kon hem niet zoveel schelen. Riley was net zoals de kat voor hem. Het deed hem denken aan zijn vrouw, wat leuk was, maar niets meer. Riley is daar eigenlijk nog steeds niet overheen, maar ze zegt er niks over. Twee maanden lang werkte haar vader niet. Hij zei van depressie te lijden en ze leefden van een uitkering. Dat vond Riley niet zo erg. Wat ze wel erg vond was dat nu ze arm was en een beetje een leech, haar vriendinnen haar verstootte. Ze wouden niet met een of andere mee-eter te maken hebben, eentje die niet eens mee kan praten over wat gisteravond op tv was, waarom zouden ze daar moeite voor doen? Riley hoorde ze lachend weglopen in hun eigen tempo toen het haar was verteld, maar ze werd niet boos. Als ze eerlijk was, ja, ze voelde zich opeens zwak en klein, ja, ze voelde zich opeens misselijk, maar eigenlijk al meteen besefte ze dat dit niet eens zo'n erg gevoel was. De kattenharen maakte haar zieker. En dit, ach. Ze keek naar haarzelf die avond in de spiegel. Ze was naakt, zo stond ze in de badkamer, doorweekt van warm water dat druipte naar beneden. Ze bleef kijken en opeens vond ze een frons op haar gezicht. Ze fronste haast nooit, dacht ze. Had ze altijd zo gefronst? Ze boog voorover, maar uit eigen schrik zag ze haar eigen vuist tegen de muur naast de spiegel komen. Haar handen grepen naar haar ogen, die doorweekt waren, maar nu met zoutig water, weleenswaar warm, maar niet van de douche. Ze wist gelijk dat ze huilde, haar lichaam wist het alleen eerder. Doe maar, dacht ze. Ga maar weg. Laat me maar alleen. Ze snikte en snotterde en viel langzaam naar de grond, zover dat ze zichzelf niet meer in de spiegel zag. Iedereen, dacht ze. Iedereen mag weg. Ik heb ze niet nodig, siste ze binnensmonds, waar nog meer tranen na volgde. Ik wil ze niet nodig hebben, gaf ze toe. Haar polsen haalde ze door haar oogkassen. Ik wil sterk zijn, ik wil niet meer de toekijker zijn die ik ben, ik wil de baas zijn van mezelf, van m'n eigen emoties. Ik wil, dacht ze en ze zette een hand op de wasbak om zichzelf naar boven te brengen, dit niet. Ze gooide bijna de prullenbak om wanneer ze de laatste handdoek van het rek trok en hem vluchtig over haar heen bewoog. Ze was droog in no time en kleedde zich in een lange broek en een t-shirt, samen met een pet, de pet die haar vader mee had genomen uit Frankrijk, ook al was het voor een Ierse baseballclub. Hij was van mam geweest, zij had hem gekocht, siste iets in haar terwijl ze de trappen afliep, maar ze negeerde het en het stopte. Ze kwam in de woonkamer aan waar haar vader nu op de bank lag, zijn roes uit te slapen in het donker, wanneer ze alle gordijnen open gooide. Haar vuist raakte haar vaders maag door een deken en haar vader begon al gauw te beginnen met een brul, maar Riley maakte haar stem luider dan hij ooit was geweest en schreeuwde dat als hij nu niet een baan ging zoeken en een beetje zichzelf bij elkaar raapte, benaderde ze de plaatselijke jeugdzorginstelling en zou ze ook haar nooit meer zien, nooit meer, want ze zou liever wat willen kunnen maken van haar leven dan steeds geblokkeerd te worden door haar pa, eerst door beide ouders maar nu één uit de weg is verpest de ander alles. "Dat had mam toch ook liever gewild, jij lamlendige zak!" schreeuwde ze met haar laatste adem, maar hijgde niet, of in elk geval niet bewust. Er viel een stilte, ongemakkelijk, zeker met de zware sfeer in huis, maar Riley voelde een steek in haar rug wanneer haar vader opeens reageerde met een soort halflachje, nog steeds met een lege blik in zijn ogen, maar om een of andere reden, ook hoop. Hij strekte zijn hand uit naar Riley's pet, nam hem van haar hoofd om het op zijn eigen te zetten en hij knikte. "Dat", begon hij met een pauze, "had ze waarschijnlijk wel gewild." Die avond lag Riley in bed, zichzelf forcerend om slapend te zijn aangezien dat is wat ze zou doen als ze nu zou zijn wie ze nu was, of wilde zijn. Vanaf vanmiddag wilde zijn. Ze was het nu. Bijna. Ze hoorde geklopt achter zich en ze zat op, om niet veel later haar vader naast haar te hebben. Hij keek hoopvol naar Riley en Riley fronste lichtjes, maar merkte op dat hij zich had geschoren. "Ik heb een baan geregeld voor mezelf", zei hij, "het verdient niet veel, slechts een winkelbediende ben ik. Maar het is een begin." Er was een pauze, een rustige pauze. Geen ongemakkelijke. Riley mocht haar pa wat meer hierdoor. "Bedankt, Riley. Het spijt me heel erg dat ik mezelf er niet boven kon helpen. Het spijt me heel erg dat ik je verwaarloosd heb." Hij keek nogmaals naar haar toen hij bij de deuropening stond. "Dat zal niet meer gebeuren." De jaren daarop werden ze closer - ze speelden baseball buiten in de zomer, gingen zelfs naar wat games. Ze merkte dat haar vader echt het voor haar probeerde bij elkaar te houden en dat ze de enige reden was voor dat bij elkaar houden. Ze waren een keer currywurst gaan halen, een oude gewoonte van de familie, wanneer haar vader blijer leek dan gewoonlijk. Riley had dit al twee dagen eerder gemerkt, dat hij veel levendiger was. Ze was blij daarover, maar ze wou toch weten waarom. Net toen ze haar mond opende, zei haar vader, "Riley, ik moet je wat vertellen." Het klonk niet ernstig. Dromerig, haast. "Ik hoop dat je niet boos wordt, en ik zal niks voorzetten zonder jouw acceptatie, dat weet je." Hij slikte en vervolgde, "Ik denk dat ik wat voel voor dit meisje dat af en toe de nachtshop binnenkomt." Er was een stilte, die Riley wel nodig had om het te verwerken. "Dus?" antwoordde ze, tot haar vaders verbazing. "Dus... dus ik dacht, ik vraag haar mee uit, binnenkort", zei hij, wat gehaaster en een beetje geprikkeld. Die toon had Riley al in heel lang niet meer gehoord. Riley knikte en vroeg nonchalant, "Hoe is ze?" Haar vader glimlachte dromerig toen hij voor zich uit keek. "Ze is... jong." Hij werd roder, zag Riley. "Ze studeert nog. De eerste keer kwam ze binnen en vroeg ze waar ze de maïs kon vinden, toen vond ik d'r al leuk, maar ik zei niks. Wat zou ze nou zien in een winkelbediende als ik?" Hij lachte ongemakkelijk, maar Riley lachte niet terug, dus hij ging verder. "Ze kwam nog twee keer langs, opnieuw, met dezelfde vraag. De vierde keer liep ze gewoon erheen en toen besloot ik haar aan te spreken, over, nou, dat ze het dit keer zelf wist te vinden." Hij haalde een hand door zijn haar. "Ze was... ze is..." Hij zuchte. "Ze is een beetje een dromer, legde ze uit." Hij slikte iets in, maar Riley wist het al, ze kende haar pa maar al te goed - hij had waarschijnlijk iets stoms en fouts gezegd als "Ik zou wel naast je wakker willen worden, dan." Riley rolde haar ogen nadat ze haar hoofd om had gedraaid en voor zich uit zat te staren. "We... we hadden nog even gepraat. Ik kreeg d'r nummer. Ze kwam nog een paar keer langs." Hij grijnsde in zichzelf en draaide zich weer naar Riley toe. "En eergister vertelde ze me dat ze me wel een leuke jongen vond, dus-" Riley draaide zich met een ruk om en lachte, tot haar vaders verbazing. "Een leuke jongen", gniffelde ze en sloeg met haar vuist tegen haar vaders arm. Ze herhaalde het nog een keer. Ook haar pa begon te lachen en haar pa vroeg nog, "Dus je vindt het goed?" Riley haalde haar schouders op. "Tot nu toe, vind ik het oké." Riley maakte binnen twee maanden kennis met de vriendin van haar pa en
Extra: Themesong: Pink - Missundaztood Relaties: Ze heeft een grote FoeYay crush op Daemon, die dat niet beantwoordt. Ze is de rivaal van Miharu en Lauren. Pupil van Bana. Later heeft ze iets met Abbigail, maar vindt haar niet leuk. Haar relatie met Sergio is gecompliceerd, ze heeft Blake gebruikt. Porsche wordt haar beste en enige vriendin later. Afbeeldingen:
Index 
