L: Bana Mackenzie

Op school werd het al snel verspreid. Plots raakte het ook zijn ouders, die nog bozer en geschokter reageerde. Zijn moeder begon zelfs te huilen en zijn vader bracht hem niet meer naar school. Zijn moeder maakte zijn eten niet meer klaar en Bana moest voor zichzelf zorgen. Elke avond zag hij de blikken van zijn ouders en hij begon echt te denken dat hij iets verkeerd had gedaan. Hij liep weg van huis en besloot dat dat het beste was wat hij had kunnen doen, zelfs nu (alleen nu voor andere redenen). Hij dook onder in een verlaten kelder en daar ontmoette hij een jongen met donker haar en een grijns op zijn gezicht geplasterd. Hij droeg een wit overhemd en Bana was toegegeven weg van hem, al vanaf het eerste moment dat hij hem zag. De jongen was naast hem komen zitten. Hij vroeg of Bana ook was weggelopen, en Bana had geknikt. De jongen leek werkelijk geïnteresseerd in hem en Bana vertelde waarom. Hij vertelde hoe hij nooit echt problemen had gehad met niemand, dat hij ook nooit een klier was geweest integenstelling tot velen, en de jongen vulde voor hem in, dat het eigenlijk erg oneerlijk was, dat hij dit nu over zich heen kreeg. Bana viel stil en bekeek de jongen. Was het mogelijk dat hij, in deze Joodse Bible Belt, een jongen had gevonden die hem niet alleen accepteerde maar ook snapte? Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar de jongen drukte zijn lippen tegen het zijne. "Shh", had hij gezegd. "Wij kunnen hier wegkomen, jij en ik. Alleen wij." Bana had hem geloofd. Hij had hem vertrouwd, op hem gerekend. En eerst leek alles goed. Ze gingen werken, woonde in de kelder samen, ze kuste, Bana's liefde voor hem begon enkel en alleen maar meer te groeien, zo ver dat hij verder ging voor hem. Hij kwam in drugshandel terecht, verkocht zijn lichaam zelfs een keer voor een eenzaam meisje die ze beiden later nog uitlachten achter haar rug om, ze konden erom lachen. Hij wel. Hij zou immers een jaar daarop vertrekken met de meerderheid van het geld. Bana was zestien geweest, zestien, en hij voelde zich zo verlaten. Nog erger dan toen hij zijn ouders achterliet. Nog erger dan vriendloos zijn en lastig gevallen worden door die jongens. Hij had niemand meer. Die jongen met zijn warrige donkere haar was alles voor hem geweest, en hij had alles van hem gestolen. Alles.
Bana was er kapot van. Hij merkte op dat er nog geld was achtergelaten in de woning die hij nu moest onderhouden, met daaronder een foto van hem en een vriendinnetje waarmee hij betaalt was uitgegaan. Hij wou zichzelf voor z'n kop slaan. Waarom was hij hierin meegegaan? Waarom had hij hem zo vertrouwd? Toen hij terugkeek, vond hij plotseling alles verdacht wat hij al had gedaan. Hij had altijd gevraagd waar het geld was, wou zelf de boodschappen doen, hij was degene die voor Bana's werk regelde, maar zelf bracht hij nooit wat thuis, terwijl hij wel altijd werkte. Die nachten dat hij bij Bana was, ook al had hij zogenaamd nachtdienst, was dat ook spel? Was het allemaal nep geweest? Hoe hij hem had verteld dat telkens wanneer Bana hem aanraakte, hij voelde alsof zijn hart in vlam stond? Hoe hij altijd bij hem zou zijn? Nee, dat laatste was geen leugen geweest. Hij was er nog. Alleen hij was niet wie hij eerst leek te zijn. En Bana wou hem weg, weg uit zijn geheugen, hart, overal. Hij wou hem weg. Hij wou hem uit zichzelf snijden, maar het kon niet. Bana leek wel gek te worden, maar probeerde zichzelf nog te redden. Hij moest hieruit. Dit is enkel wat hij wilt dat ik doe, wanhopen. Dit wilt hij. Bana begon zich af te leiden met potloden, alle potloden die hij kon vinden, al het papier. Hij begon ze vast te leggen, alle dingen aan hem die hem nu irriteerde. Hij irriteerde zich er ook aan dat hij in zijn hoofd gebrand de beelden van alle spieren en plekken had staan, allemaal, en ook dat hij ze niet precies zo op papier kreeg. Hij oefende. Hij zat uren te schetsen op slecht papier, ongestoord, zeker nadat hij de telefoonkabel had doorgesneden. Hij wou geen interruptie. Hij dronk soms. Hij at enkel appels, eieren die hij in de blender had gestopt, crackers, . Hij irriteerde zich ook aan het feit dat het niet lukte. Impulsiviteit bracht hem om zich opnieuw in te schrijven op een school, een opleiding die hij nooit had afgemaakt. Ondertussen ging hij ook naar een kunstschool. Hij kwam opeens naar buiten en zorgde voor geld, maar niet op dezelfde manieren als eerst. Hij deed echt werk. Hij zat achter de kassa, hielp mensen, deed klussen overal. Werd er hulp gevraagd? Hij zou helpen. Hij lette op kindertjes, meestal meisjes van zes tot tien, en hij merkte na een tijdje dat hij het leuk begon te vinden. Werken. Leren. Leven. Hij sliep zo'n zes uur per dag en zijn lichaam kon het aan. Hij had nooit veel geslapen, immers.
Op zijn twintigste was hij klaar met school en zijn kunstopleiding. Hij schreef zich nogmaals in bij de kunstschool en ook een biologiestudie wou hij doen, werkte meer, nu. Ook buiten school. Hij zette zich 100% in voor zichzelf. Het doel van het natekenen van de jongen was al haast vervaagd. Hij was een leven voor zichzelf aan het creëeren en in dat leven kwam de donkerharige man niet voor. Ook niet eens een seconde, of een snelle verwijzing naar hem.
Toen stak hij, onbewust, net na zijn laatste jaar, zijn woning in de fik. Hij weet ook niet hoe, hij deed het gewoon. Hij was druk aan het schetsen geweest toen plots het papier vlamde, het tapijt daarop volgde en niet veel later de gordijnen. Bana was altijd al bang geweest voor vuur en kon nog net de brandweer bellen voordat hij, nog maar net op tijd voordat de deur versperd werd, het appartement kon verlaten. Hij belde de brandweer alleen ze kwamen te laat: de woning was onbewoonbaar verklaard. Overal as. En verzekerd was hij niet. Hij wou opgeven, maar toen zag hij dat hij een mail had. Een brief, een pamflet, hoe je het ook wilt noemen, van ene Theodore Aldridge en Bana geloofde zijn ogen niet. Deze brief was dan wel twee weken oud, ging over magie en onder andere over hem die de kracht van pyrokinesis bezat, maar hij geloofde het. Alles erin. Waarom had hij niet eerder de brief geopend? Hij wou eigenlijk het opgeven - hem was een waarschuwing gegeven, misschien wel door God zelf, en hij had het genegeerd. Hij voelde zich waardeloos. Waardeloos, totaal, binnenste buiten en buitenste binnen waardeloos. Engeland, zei de brief. Ik kan niet-
Hij besefte hij dat hij een bankrekening had - geld. Hij had het niet in zijn huis liggen, maar op de bank. Hij keek erop en schrok. Zoveel geld. Hij had studies terug te betalen, ja, maar deze hoeveelheid geld kon hem een ticket bezorgen naar een ander land. Een nieuw bestaan. Was dit een teken? Hij kwam omhoog. Hij besloot er geen 'God' achteraan te gooien, aangezien hij twijfelde na al dit of diegene wel naar hem zou luisteren. Als hij al echt is, siste een stem achterin zijn hoofd. Nee, zo moet ik niet denken, dacht hij en besloot niet te twijfelen en ging erheen, om nooit meer om te kijken.
In zijn eerste jaar in Londen kreeg hij een nominatie voor een Nobelprijs voor zijn werk aan een project dat hij deed naast zijn werk op het Ashbury-Rochester, maar won hem niet want hij kwam niet opdagen.