B: Sergio Alexandr Dobroslav

Sergio voelde zich witheet en draaide zich om. Het meisje was net klaar met bellen toen hij hem op haar stortte. Ze stribbelde tegen wanneer hij haar vest openschuurde en haar uitjoelde. Zijn vuist raakte haar kaak meerdere malen, ook andere plekken. Hij was zo boos, dat hij überhaupt dit meisje ooit leuk had kunnen vinden. Hij wou terug betaalt worden en opende haar mond met zijn handschoenen en hij nam gebruik van haar. Hij bewoog zich over haar hulpeloze lichaam en plots voelde hij iets in zijn zak. Zijn mes, zijn Zwisterse zakmes. Toen wist hij wat hij moest doen, hij stond op, nog steeds boos maar toch kalmer dan eerst, met het mes in beide handen. Het meisje had al lege ogen wanneer hij het mes liet zakken in haar maag. Zolang hij haar maar pijn deed, deed hij alles. Alles. Op een gegeven ogenblik hoorde hij politiegeluiden. Hij keek naar het meisje onder hem. Ze leek niet eens bij bewustzijn te zijn en de lege ogen gaven hem nu pas kippenvel. Sergio schrok, huiverde en rende weg na eerst het begin van een schreeuw te laten horen. Hij rende, en rende, en rende. Hij stopte niet. Hij hoorde nog steeds sirenen. Waren ze achter hem gekomen? Waren ze hem aan het uitlokken? Dan maar een lafaard, dacht hij en hij nam gelijk een afslag naar rechts, door een heel werk van tussenweegjes. Hij hield zichzelf zodra hij doorhad dat hij door de shock al niks meer hoorde. Hij had moord gepleegd. Nee, hij had een meisje aangerand en daarna vermoord. Hij was vreselijk- nee. Hij haalde de handen van zijn oren. Nee, hij was niet vreselijk. Hij had het goed gedaan. Hij heeft alleen maar haar gegeven wat ze verdiende.
Hij was niet stupide en wist dat iedereen anders dat natuurlijk niet zo zou bekijken. Hij dacht snel. Wat had hij? Niks. Helemaal niks. Of toch? In zijn zakken rommelde hij en vond de creditcard die hij gebruikte bij het boodschappen doen. Eigenlijk was hij van zijn moeder, maar die was nu dood. Dat was hem nog niet echt doorgedrongen, maar hij had geen tijd om nog te checken of hij wel of niet moest rouwen. De politie was al gebeld. Als ze nog leefden, was dat leuk voor hen, maar Sergio kon hier niet meer blijven. Eerst dacht hij na deze gedachte toch nog te gaan snikken, maar er kwam niks. Zijn hart bonste, maar niet vanwege het verlies. Hij voelde zich niet eens slecht over het feit dat het hem geen pijn deed, wat hem alleen maar nog meer verbaasde.
Hij kocht met de creditcard een ticket. Waar naartoe had hij al uitgestippeld - Amerika niet. Nee, immigreren daar en ze nemen je vingerafdrukken gelijk. Plus was het daar maar een mess, dat wist hij zelfs. Maar waar anders? Zijn Frans was niet goed en Zweden, Polen of Slovenië was niet ver genoeg. Toen dacht hij aan het alternatief van Amerika: Engeland. Natuurlijk! En nog een eiland ook. Perfect! Hij kocht het goedkoopste ticket voor, omgerekend, 264 pond en was weg. Hij sliep de hele reis. Dat was immers zijn enige onderdak vanaf nu wat hij ooit zou hebben. En het regende, wat het alleen maar erger maakte.
Zodra hij aankwam werd er iets besproken in het cafe waar hij een kop koffie kocht - hij had immers nog een lange dag te gaan. Het interesseerde hem niks, maar hij hoorde het toch en het bleef zich herhalen in zijn hoofd. "Piper Hudgens", hoorde hij in een erg Canadees accent waar deze jongen werkelijk wat aan moest doen. "Zo heet ze. Ze was nog een modelstudente ook." Hou je mond, had Sergio nog gedacht. Niks goeds komt van roddelen, niks. Geïrriteerd keek hij op en het meisje tegenover hem zat haast te trillen, maar toen zag Sergio dat ze aan het lachen was. "Jezus, je betaalt je vriendje toch niet voor een shag. Wat een sloerie!" Sergio besloot zo snel mogelijk weg te gaan, maar hoorde nog de rest van het Canadese stel. "En dan maak je een sextape met z'n beste vriend die jouw vriend met veel moeite van het internet afhaalde, alleen voor jou, en dan ga je er vandoor met z'n beste vriend - alweer - naar..." "Bulgarije." "Iew!" Gelach. Toen er werd omgeroepen dat een of andere vlucht naar Canada zou vertrekken binnen twintig minuten raapten ze met veel lawaai hun spullen bij elkaar. Gelukkig. Sergio was net klaar met zijn koffie en vervolgde zijn missie om een onderdak te vinden.
Het was niet moeilijk. Echt niet. Gaan naar een achterbuurt vol chavs lijkt gevaarlijk als je een onzeker meisje van 1m60 bent, maar een jongen met brede schouders en met al een uiterlijk en lengte waarmee je voor negentien kan doorgaan, laten ze je met rust. Sergio keek veel rond, maar zijn ogen konden zich niet afwenden van een spookachtige, vervallen bungalow met veranda. Het linkerraam van vooraanzicht had een 'TE KOOP' poster erop, maar hij zal lang niet worden opgevallen, zeker niet in deze crisis. Hij dacht na om een steen in de ruit te gooien toen de deur piepend openging. Een meisje met vele donkere kleren aan en buitengewoon slechtopgebrachte make-up schrok even bij het zien van hem. "Jezus Christus", vloekte ze en ze liet de deur los. Ze was een kop kleiner dan hem maar brutaler, ondanks haar delicate stemmetje. Ze was wat mollig, maar niet dik. Niet at all. Hij vond zichzelf een blik werpen op haar junk maar keek snel weg. Toen zag hij dat ze hem wenkte. Sergio dacht even dat ze een prostituee was en schokte met handen heen en weer schuddend. Het meisje nam zijn pols en trok hem mee naar binnen, fronsend en trok de deur achter zich dicht. "Je hebt me gezien", siste ze. "Dat klopt", had Sergio geantwoord. Wat moest hij anders zeggen? Het meisje liep weer een andere kamer binnen en Sergio draaide zijn hoofd de deuropening in en zag ongelofelijk veel troep. Het meisje liep heen en weer en riep uiteindelijk de vraag uit wat ze moest doen om haar niet aan te geven. Sergio snapte opeens de situatie en zei dat hij ook een onderdak nodig had. Ze moest even stil zijn, maar lachte toen. Sergio dacht even dat hij te maken had met een gek, maar ze stak haar hand uit. Ze stelde zich voor als Melanie. "Niet echt Melanie. Ik vertrouw je niet. Maar iedereen kent me als Melanie." Sergio had geen tijd om een eigen schuilnaam te bedenken dus hij stelde zich gewoon voor als hoe hij echt heette. Zo had hij een huis en een huisgenoot. Ze waren geen vrienden, maar het was genoeg. Ze had een radio en soms mocht hij mee-eten, nu hij toch geen geld had, maar al de volgende week maakte Melanie duidelijk dat dit genoeg was. Sergio ging eerst op zoek naar een baan als koerier of zoiets, maar door gedoe werd hij ontslagen en kwam verder niet aan de bak. Melanie vertelde hem dat Londen bekend stond om zijn criminaliteit. Tenminste, in de onderwereld van Londen. Sergio bezocht de plek die Melanie had beschreven en hij vond daar een baan als informant. Hij spioneerden en hij leerde ook dingen van zijn werkgevers en collega's. Mensen hielpen hem, hij hielp mensen. Het was een samenleving, zo verrot en sneaky, maar het had iets van zekerheid. Iets. En daar greep Sergio zich aan vast.
Hij kon al uit de voeten binnen twee maanden. Melanie praatte niet meer met hem nu hij eigen vrienden had. Melanie deelde geen eten meer met hem. Ze leefden enkel in hetzelfde huis op dezelfde illegale manier, verder hadden ze niks met elkaar te maken. Sergio had dan ook eigenlijk geen vrienden. Hij had kennissen en contacten. Hij kon dingen voor elkaar krijgen als hij er iets voor terug deed - het was allemaal een cyclisch proces, maar hij was nodig en hij genoot ervan. Het eerste jaar was hij er briljant in. Hij leerde met kleine diefstallen weg te komen en wist al gauw vanalles van de elite in Londen, zelfs buiten Hillingdon, nee, eigenlijk juist buiten Hillingdon. Hij was een van de kleinere, maar toch succesvolle informanten, maar hij had trots die hij niet af wou schudde en vertelde niet meer iedereen wat. Het was kennis - kennis was gevaarlijk in verkeerde handen. En zijn handen waren goed, zag je dat? Goede handen. Anderen hadden vuile, impropere handen. Hij moest voorzichtig hiermee omgaan.
Wat eerst een drug was, het informatie verzamelen, ging nu vanzelf. Hij wist op zijn zeventiende shit van iedereen uit Londen. Hij gebruikte het veel, maar alleen voor persoonlijk gebruik. Iets waar hij niets van wist? Magie. Hij leerde Connor kennen door een accident waarmee hij hem mee uithielp in de muziekwinkel. Het redde zijn hachje voor z'n vrienden en Connor wou hem bedanken toen Sergio achterom keek en haast een ton vol vuur omgooide. Connor strekte nog net zijn hand uit en doofde het, anders was Sergio er geweest. Sergio had er cool over gedaan, maar wou eigenlijk alles weten. Connor wist er enkel niet zo veel van. Sergio was de eerste maanden en nog geobsedeerd mee: het hield hem wakker, hem levend. Na een half jaar was hij er gewend aan: Connor wist niks, maar mocht hij nog iets gewoon niet willen zeggen, hield Sergio hem toch liever dichtbij.
Hij kreeg langzaam weer een eigen leven, maar hij leek vrolijker - voor het publiek. De enige die misschien, heel misschien, wist dat hij eigenlijk sick en twisted was vanbinnen, was Melanie, als ze al nog op hem lette, wat niet zo leek.