Kamer 179: Paco en Blake

Lichtgekleurde masonia houten vloer, lichtgrijze muren met verticale, donkerdere strepen.



Boven Blake's bed (op het tapijt) is het raam.

Zweet was overal en hijgen deed hij ook, maar dat deden ze beiden. Paco bleef zich in hem forceren. Wreef het haar uit zijn ogen, keer op keer, totdat het zo doordrenkt was dat het zo bleef zitten, wat een positief effect had op Paco, qua charme. Eén... twee... Paco kneep zijn ogen dicht.

Chuck wist dat hij zich in moest houden, want dit was de precieze reden geweest dat er twee kampen waren opgezet. Aan de andere kant, het is de eenentwintigste eeuw. Ze moesten weten dat dit ging gebeuren als je een stel hornbags bij elkaar stopt.
Hij bracht zijn lippen op elkaar, net zoals hij en Paco lagen. Hij opende zijn mond regelmatig om te hijgen en inmiddels, niet wetend waar hij zijn handen laten moest, had hij ze om hem heen geslagen, om zijn hals. Hij hield zijn ogen vooral gesloten, net zoals soms deed, en beiden dachten ze dan ook aan iemand anders. Hij aan Valerie, Chuck aan Miharu. Al was dit heel anders, want Miharu zou hem nooit zo binnengaan. Maar ze wisselden af. Al leek het Chuck niet te gaan lukken hierna nog ook maar tot staat zijn tot iets. Hijgen, hijgen, inhouden, "Paco, alsjeblieft--", hardere beuk. Beuk -- yelp -- beuk. Beuk. Klaar. Chuck liet Paco los.

Paco kwam nader en viel letterlijk op Chuck. Het voelde raar, zweet op zweet, lijf op lijf. Zeker omdat hij had gedaan alsof het Valerie was, en Valerie was geen plank, zoveel wist Paco wel.
Hij zuchtte diep en kustte Chuck. "Godverdomme", zei hij en greep naar de tissues.

Chuck hijgde nog uit. Het voelde goed, Paco bovenop hem, maar niet iets wat hij voor de rest van z'n leven wou. Hij vond het akelig om te bedenken dat sommigen enkel het deden met mensen waar ze getrouwd mee waren, nooit een ander lichaam op dat van jou. Hij legde zijn handen langs zijn gezicht en was te moe het zweet weg te vegen. Hij was doorweekt, net als Paco.