DOCENTKunst, Engels
Naam: Lucas Zachary Hayward
Roepnaam: ,,meneer Hayward", maar eigenlijk gewoon Lucas
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 28
Verjaardag: 8 april
Kracht: Lucht en Snelheid
Geboorteplaats: Noord-Ierland, Belfast
Geloof: Agnost
Seksuele voorkeur: Biseksueel
(Bij)baan: Leraar en als bijbaantje schrijft hij recensies voor exposities op een blog
Familie: Hij heeft een gelukkig getrouwd paar als ouders en twee zussen waarvan één is gestorven.
Lichaamsbeschrijving: Hij is slank en gespierd met een lekker zomers kleurtje. Hij is lang met zijn 1.82 en hij heeft een litteken op zijn rug dat van net onder zijn linkerschouderblad gaat naar zijn rechterkant van zijn lendenen.
Omschrijving gezicht: Hij heeft een hartvormig gezicht met dromerige, lichtgroene ogen met een jeugdige smaragdglans. Hij heeft een plooi in zijn ogen, wat zijn amandelogen toch Europees aandoen en een wipneus, niet veel langer dan normaal. Hij heeft een onopvallend paar lippen met blinkend witte tanden. Verder heeft hij ietwat kleine oren met in zijn linkeroor twee piercings. Hij heeft een pigmentvlekje in de vorm van eigenlijk niets, meer twee blokjes schuin tegenover elkaar, net onder zijn haarlijn en het irriteert hem mateloos.
Omschrijving haar: Hij heeft blond-peachy haar tot zijn borst, vol en schoon, ruw van textuur. Hij laat het weleens bijverven, maar krijgt weleens uitgroei. Hij draagt nooit wat in zijn haar, nooit.
Kledingstijl: Hij heeft een ietwat slordige kledingstijl, maar jeugdig en nonchalant. Hij gebruikt veel ongewone kleurcombinaties, maar nooit iets met patronen. Effen is zowat zijn motto.
Altijd bij zich: Zijn Zwisters zakmes, mini-Canon camera en Samsung E2550.
Innerlijk: Gemotiveerd en
aardig,
accepterend en
geïnteresseerd. Hij is
eerlijk maar niet bot.
Gemanierd en toch ietwat
gewaagd. Hij is een beetje een hipster en is een
hamsteraar.
Slordig, maar nog niet chaotisch. Hij is
sexy en
slim,
gepassioneerd en over het algemeen ook wel
grappig. Hij is een
levensgenieter.
Sterk en
ontschuldig.
Bezigheden: Mythologie, lezen en reciteren. Hij houdt heel erg van Engelse literatuur en slapstick. Flauwe humor mag hij wel en hij is ook dol op koken. Hij houdt van kostuums maken en hij is dol op pub lopen (
dâh he's Irish). Hij vindt het geweldig om nieuw talent in zijn klassen te vinden. Hij doet regelmatig mee met het organiseren van
plays en hij is mentor van velen. Hij kan best omgaan met rigide mensen, maar naast
Nougat kent hij eigenlijk voor het grootste deel enkel spraakzame mensen. De enige en beste anime die hij kent is Death Note, wat hij een meesterwerk noemt, trots, maar eigenlijk is het best bizar aangezien die ook ontzettend bekend is - maar niet Europees, dus dat telt niet.
Afkeer: Hollywoodwerk, liefhebbers van Hollywoodwerk, Emma én Julia Roberts, andere commerciële onzin, goedkope wijn en vrekken. Maar wat hij écht, écht haat zijn pesters. Hij heeft persoonlijk iets tegen deviantArt en mensen die in mangastijl tekenen, en dan bedoel ik shoujo-manga, niet als in Sakurada Hina maar echt, erh, Ultra Maniac en zo. Hij heeft het niet zo met shoujo's in het algemeen. Hij vindt liefde nooit echt leuk als hoofdthema.
Goed in: Hij is een sociaal talent, maar ook is hij erg goed met zijn handen (kuch). Hij kan goed naaien en schetsen. Organiseren is echt een van zijn sterkste punten en hij heeft
lichte perfectionistische trekjes waardoor hij van een ramp toch iets weet te maken, altijd. Hij is een kalmerend middel en een echte trooster. Hij luistert erg goed en hij toont veel begrip voor slachtoffers en dergelijke.
Slecht in: Sympathie opbrengen voor antagonisten - hij kan zich nooit inleven in iemand die vanaf de eerste akte een lul is geweest. Zelfs Draco Malfoy kan hij niet uitstaan. Hij is erg slecht in koprollen en kunstjes die je alleen ziet gebeuren in de Matrix en in de gymzaal. Hij is erg slecht in EHBO, wat eigenlijk best belachelijk is. Hij is een beetje
dense.
Verleden: Hij leefde zijn hele leven in Noord-Ierland, samen met zijn twee jongere zusjes. Beiden werden ze gepest, en toen zijn jongste zusje werd bedreigd op haar veertiende is hij in een gevecht gekomen met haar pesters, waar hij nog een litteken op zijn rug over aan heeft gehouden. Hij dacht dat op dat moment het wel voor even stopte, maar dat dacht hij mis. Zijn familie was niet erg rijk en daarom hadden ze bijna allen een baantje, zijn oudste zusje had vrij genomen om met haar beste vriendin naar huis te kunnen lopen - Lucas was toen thuisgekomen uit de regen en het was net uit met zijn meisje, omdat zij hem had gezegd zich onaantrekkelijk tot hem te voelen. Zij had gezegd, dat Lucas op jongens viel. Dat hij nooit op haar zou kunnen vallen, anders was hij wel met haar naar bed gegaan. Lucas was er erg boos over en geërgerd, en hij kon het even niet meer opkroppen - hij viel totaal uit bij zijn zus, over dat ze niet doorhad hoe belangrijk het nu was om aan geld te komen, zeker nu pap's baas erg dubieus aan het doen was. Wat dacht ze wel niet, had hij geroepen, en na deze ruzie was zijn zus naar buiten gegaan. Niets om van op te kijken, op zich. Ze hadden weleens eerder verbaal een strijd gevoerd, aangezien ze erg koppig en impulsief was en soms kon Lucas dat even niet meer aan. Toen Lucas er aan dacht, besefte hij dat zijn zus erg op zijn (nu ex-)vriendin leek. Hij lachte bespottend en half-walgend. Dat doe ik nooit meer, dacht hij. Hij zoop die avond een vat biertjes en was teruggegaan naar zijn vriendin om haar te vertellen hoe het zat, waar hij aan de deur niet haar tegenkwam, maar zijn beste vriend. Hij weet niet veel meer nog, op het detail na dat hij zijn schoenen - nog net niet zijn eigen - onder had gekotst. Hij kon nooit goed tegen alcohol.
- Spoiler:
Toen hij thuis kwam, was hij moe. Maar hij merkte nog iets anders op aan de stemming thuis. Hij hoorde geluiden uit de woonkamer. Mam en pap zijn thuis, dacht hij. Hij fronste toen hij opeens uit de geluiden kon opmaken dat er gehuild werd, en iets in zijn oren deed een belletje nabootsen. Gevaar, zei zijn maag. Dit is niet goed, zei zijn hoofd, nog steeds bonkend van het overgeven, al was het al een stuk minder geworden. Lucas haastte zich naar de woonkamer waar hij zijn ouders aantrof, samen met twee agenten. Al snel werd hem verteld dat zijn zusje niet eens in het ziekenhuis lag, maar het licht aan het eind van de tunnel al had gegroet. Ze was achterna gezeten door meisjes van haar leeftijd, met stenen. Ze hadden een autoraam ingegooid, naar haar gericht of niet - een scherf kwam recht in haar halsslagader en je kon wel stellen dat het niet veel scheelde op onthoofding.
Hij was erg ongelukkig, tot de begrafenis. Daar ontmoette hij een getuige, iemand die zich aan hemzelf deed denken. Nougat, was het, die getuige was van dit hele gebeuren. Ze zochten troost bij elkaar op. Ze hielden zichzelf vast aan elkaar. Ze gebruikten elkaar een beetje, ook. Ze werden closer en closer, en plots werd gebruiken enkel verzoeken uitvoeren. Het werd gunsten doen voor elkaar. Het werd, langzaam, maar toch echt, vriendschap. Ze trokken nog meer met elkaar op, zelfs toen hij naar de kunstacademie ging en zij een science-opleiding ging doen. Lucas kwam op zijn school in contact met anderen. Hij paste zichzelf al heel snel al aan de wensen van de anderen: ze wouden een leuke kerel die hen kon helpen met vanalles. Dat werd Lucas. Hij kon dat, het was hem op het lijf geschreven, deze rol. En langzaam werd het geen toneel meer. Zijn mentaliteit paste zich aan aan zijn lichaam. Zijn lach werd echt. Hij werd socialer en mensen zagen hem al stralen van meters verderop. Hij deed vanaf zijn tweede jaar in de kunstacademie nog Engelse literatuur voor vier jaar en toen kwam hij in contact met Theodore, een man die blijkbaar naar zijn magnum opus was komen kijken - een toneelstuk, een tragedie met lichte, zeer lichte komedie, in de kleinste hoekjes, en zo was het bedoeld geweest. Lucas las zijn brief meerdere malen. Hij kon het niet geloven: deze man had alle details volkomen begrepen! Hij... hij...
Hij wilde dat Lucas voor hem kwam werken.
Wat?
Lucas had de brief nogmaals gelezen. "Het is moeilijk uit te leggen" (...) "Ik nodig u daarom uit om naar het Aldridge landgoed te komen, waar ik u informatie kan geven over uw baan, maar ook" - en nu kwam het, hoor - "de energie die ik opving rond jouw bestaan. Iets wat ze tegenwoordig magie noemen, meen ik te geloven. Ik weet niet of u bekend bent met dit fenomeen en al, maar..." Er zaten krantenknipsels bij. Verhalen over New Age-shit, spullen die in een slechte Hollywood film zouden terugkomen. Het deed zijn maag pijn, maar alles klopte, ergens, toch iets te. Hij kon het niet laten, hij kwam. En daar heeft hij nooit spijt over gehad.
Extra: /
Themesong: Hey Alli - Runner Runner
Relaties: Beste vriend en collega van Theodore, beste vriend/love interest van Nougat.
Afbeeldingen:- Spoiler: